Handgebaren

Handgebaren

Je vingers waren de dansers die sensueel bewogen als

het riet dat de verleiding van de zwoele wind niet kon weerstaan.

De elegantie van je handen met bewegingen die de sereniteit

van je persoon accentueerden als een handtekening op een canvas

van porselein, fragiel maar onmetelijk in de weergave van je portret.

De kleine gebaren waren eerst onopvallend maar bleken later

onmisbaar in de beschrijving van je lichaam dat me vervoerde

naar tijden waar het begin en het einde van een mysterie onduidelijk was.

 

Je handen waren verlengstukken van je stem die leek te wedijveren met

het lied van de nachtegalen die meesters waren in het vangen van

geheime momenten met een taal die enkel wij konden begrijpen

in de magie van het ogenblik, het smachten van zielen naar een recept

dat sterker was dan afkomst en tergende zand lopende tijd die ons

wou delen omdat mensen niet dulden dat perfectie onslijtbaar is.

 

In de gesticulatie van je lichaam lag de sleutel tot ons geheim, de

sleutel waarom ik nu nog adem voor jou en jij mijn kus smaakt op de

geboorte van iedere morgen in de herinnering die ons blijft warmhouden

als een eeuwige kaars voor wie het woord einde onbestaande is.

Kon ik nog maar eenmaal je vingers voelen die forenzen waren op

mijn gezicht en op de zorgen van morgen, konden je handen me nog maar

eenmaal strelen, om het gemis te verdoven in een anesthesie van liefde.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *