Je aanwezigheid was genoeg om de zuurstof uit mijn kaartenhuis gedachten
neer te halen en mijn concentratie verlegde zich instinctief naar de bewegingen
die je haren maakten als een waterval die de druppels schikte naar de perfectie
van een kleurenspectrum die zo overweldigend mijn irissen gevangen zette.
Mijn gebruikelijk woordenvuurwerk werd gesmoord in de stilte van je blik
die mijn ziel een bad gaf in een oceaan van liefkozing omdat mijn innerlijke
stem vermoeid was om tegen de stroom in te zwemmen, voldoening droeg je naam.
Liefde werd pas tastbaar wanneer de verliesangst een voorbode was van de pijn om
zichzelf weg te cijferen in de grote zandloper van je leven, je ogen vroegen
me in tast braille of ik nog van je ging houden wanneer ik zou sterven, ik zei
je dat ik van je hield en over de ultieme grenspost nog meer van je ging houden.
Je sloot voor een seconde je mahonie ogen en ik begreep dat deze seconde de
inventaris was van mijn dagen en de vleeswording van mijn zuchtende dromen.
Wanneer zielen met elkaar dansen op een weegschaal van vreugde en pijn
openen de deuren naar de communie van de verscheurde eenzame harten,
J’ai aimé donc j’ai vécu.
