Letters huilen ontroostbaar op het zandkleurig papier, het alfabet
kan zichzelf niet meer verdelen in groep als een formatie zwaluwen
die instinctief en onbezonnen de toekomst tegemoet vliegen,
heb niet het geluk gehad om je persoonlijk te kennen, doch ik
herken je in je woorden, in je spelende woordconstructies die
je kon aanbrengen als een begaafde dirigent van emo-woorden.
Je was en bent een broer in het leger der dromerige geletterden.
Weet dat je schrijfsels nu je stem zijn, zoete weerklank van een
man met dromen, dichters rusten niet op aarde, de woorden
blijven stromen als druppels in het grote meer, de grote link,
nu ben je op reis op de vleugels van de laatste zucht, ook in
volgende hoofdstuk zal je naast vrede ook troost vinden in
de kennis dat je harten hebt beroerd, mensen hebt doen
reflecteren, en jezelf bent gebleven omdat poëten nooit echt
verdwijnen, net als een prachtige komeet zullen je neergepende
woorden hen bezoeken die je dierbaar waren, onverwacht en
glorieus in een gloed van dankbaarheid en een innerlijke glimlach.
