Ik vergeet nooit hoe de muzieknoten zich vastklampten aan je goddelijk
lichaam als vuurvliegjes die streden tegen de duisternis in de harten der mensen
en hoe je ogen concurreerden met de gebroken spiegelbal aan de zoldering.
De zwoelte van de muziek was op je maat gemaakt als een beschermend
omhulsel tussen de kenteringen van de neonlampen en de mist van
nicotine waardoor de dansvloer plots een misdaadscene werd van vermoorde
onschuld en dromen die zo hoog grepen als het ritme van de klatertijd.
Ik vergeet nooit, hoe de muziek zich voor altijd nestelde in mijn brein als
zaadjes die decennia zouden wachten om de herinnering levend te houden.
Vandaag is de muziek het zwijgen opgelegd door het stof van de tijd en blijven
er alleen nog namen en bijna uitgestorven herinneringen die me gewillig terug
ontvoeren naar de onbezonnen tijd van mensen die geloofden in een betere wereld.
De naïviteit van toen smaakt zelfs nu nog als de honingnectar die op je lippen lag.
Ik vergeet nooit, dat we samen de dagen verdronken in een cocktailglas,
uitdagend en de waarheid in pacht als wolvenwelpen die de mensenwereld
verkenden onder de bescherming van het maanlicht die bij ons vervangen
was door discolichten en de muziek die ons koesterde in onze net verworven
jeugd, nu nog zie ik je bewegen op de dansvloer, als een ultieme schaakstuk
die alles en iedereen moeiteloos kon veroveren, ik vergeet nooit dat de naïviteit
van toen, de charme had van een gouden weekend droom die we allen verloren.
In de muziek hoor ik nog steeds het gemis aan jou, ik hou nog van je.
Foto: Wallpaper Abyss – rechtenvrij.
