Monologen

De zon zwicht weer gevat door de chantage van de nacht, en ik adem op het ritme van het doodslied der golven. Daar ik alles aanvoel wat onzichtbaar is, bega ik de fout dat te verwerpen wat juist vandaag mooie…

Met de laatste hoop der verwonde straatstenen ben ik de zon tegemoet getreden, in een heroïsche onbeschaamde zucht. Met trage protocollaire woorden heb ik de tijd aan banden gelegd. In de avondzucht heb ik duizenden dingen ontdekt, ik de vervreemde…

Uit de verlaten, grijze lucht valt de regen zachtjes neer. Het is een plezier om deze druppels te zien dansen op de grond, ze glijden weg tussen de groeven van de stenen ergens ver weg achter een eindeloze muur van…

Het zonlicht overvalt me met tergende vragen over een horizon die ik nu net voor het eerst zie. Ik kijk je aan met je gouden lokken die me doe denken aan vergulde korenvelden in de herfst van mijn leven. Met…

Je bent geboren uit de streling van de hete bliksem en het koele zeewater, het gebruis van de oneindige zwoelte in de vooravond heeft je leren praten, de branding heeft je leren zingen en de vuurrode koralen hebben speciaal voor…

Vraag me nooit meer wat tijd is, nu dat mijn adem gestokt is met woorden van angst en argwaan in de donkerste uren van de nacht. Vraag me nooit meer te lachen in een fontein van onschuld en plezier. Bedenk…

In een pleonastisch liefhebben wil ik in een nieuwe taal het geschrift der eeuwen vertalen, de eenvoudigste golf, het simpelste lied. Weken eb en vloed hebben zeeanemonen geplukt uit het rijk van Atlantis. Op de vooravond van de laatste poolnacht…

Nee, nooit meer, raak me niet aan met je ijzige blik die de oude straten van Rome doet wankelen. Begrijp dat ik voor de allerlaatste maal ben verschenen voor het in leven houden van de oude glorie, ja, het is…