In opperste verbazing herkende mijn ziel de woorden die
je behoedzaam als de eerste sneeuwvlokken liet rollen
over je rode lippen die de belofte van de winter in zich
had, het oog van Horus draaide voor mijn ogen in
hieroglyfen die ik plotseling moeiteloos kon lezen.
Lang geleden sprak de Nijlkoningin dezelfde taal en voelde
ik de zandkorrels verstijven in absolute fatale eerbied.
In exalterende verwondering zag ik de intensiteit van
je blik, je ogen die als dolken schitterden door de stralen van Ra
en die onze geesten vervoerde naar de allerlaatste oase.
Mijn huid huiverde toen je naast me liep en ik zweefde
in gedachten hoger dan de piramiden in de Koningsvallei.
Je lichaam was het offerschip die me meenam naar mijn
verborgen wensen, daar waar mijn bloedcellen zich deelden
omdat ik de erfenis van de hemelen eindelijk kon opeisen.
In absolute trouwheid heb ik altijd geweten dat ik van je hield
sinds het begin der tijden, wist niet welke gezichtsmasker je
droeg, maar mijn ziel was geprogrammeerd om je herkennen
wanneer je eindelijk met je sleutelogen mijn kosmische
sarcofaag kon openen, in de schaduwen die heersten in de
woestijn van mijn leven, was je water, was je het eeuwige leven,
samen waren we eindelijk klaar om het geheim der geheimen
te openen, zoals je me zag in mijn duisternis, voelde ik jou
opgroeien in mijn hartkamers, in de volledigheid van ons lot.
De zon schijnt altijd na de storm.
A.I. Afbeelding – Thalmaray- Leonardo A.I.
