Je kwam de bar binnen als een te groot imposant ijsblok die
ter pletter viel in een glas Scotch, die met leven doordrongen
warmte de kilte omhelsde, luid, imposant en met een blik in die
prachtige ogen die scharniermomenten kon cementeren in de
mozaïsche crypte van mijn hartenhuis en vroege oude ziel.
Je gezicht werd gedragen door je jalapeno-kleurige lippen en die
kijkers die net een traan teveel hadden laten ontsnappen uit je hart.
Onze ogen vonden elkaar op een duellerende afstand en in de
préséance van je goddelijk lichaam werd ik gewillig onderworpen
in de pijn die ik las achter je verbrijzelde irissen die stand hielden.
De geur van en de smaak van tequila omhelsden je als parelsnoeren
der engelen en in een verpletterende stilte begrepen we dat in de
chaos van de ontmoeting zowel een storm als een veilige haven
verborgen waren, die we zouden bezoeken als verstekelingen van
het noodlot, en dat die nacht het begin was van de nieuwe levenszomer.
Tormenta en una copa.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
