De dame die mijn gedachten in haar handen hield

In de woelige golven van mijn slaap, herken ik je, de zwarte dame

die mijn gedachten hield in haar hand toen ik haar voor het eerst zag.

Je blik was een fluwelen stormram die de poort naar mijn ziel

inbeukt, in ritmische bewegingen die woorden leken, in een taal

die ik niet kende, maar toch begreep, de sleutel van mijn innerlijke

stad veroverde je, met de finesse van je glimlach en je onderzoekende

donkere kijkers die mijn gezicht afspeurden naar de enigma die ik

zelfs geen naam kan geven in de turbulentie van mijn eigen denken.

In mijn gedachten is het net alsof ik een onzichtbare aanraking voel van

de dame die mijn gedachten hield in haar hand, net als een veder die

mijn ruggengraat afdaalt in een gebaar van capitulatie van die wensen

die nog steeds stromen als woeste watervallen in mijn aderen.

In deze wereld zie ik je niet, doch je bestaat, we zijn naar elkaar op zoek

in de graalvallei van verwachtingen, in een vertroebelde logica ben

je een stuk van mij, ondeelbaar als een wapenspreuk en een banier.

De dame die mijn gedachten in haar handen hield, ik hunker naar mijn

gevangenschap onder de spreuk van je ogen, en de tederheid van je lippen.

Geboren in mijn geest, weet ik dat je bestaat, als een mistral die men

ook niet ziet, maar die de natuur kan bespelen als de viool van Odin.

In de geparfumeerde illusie van mijn tijd, zoek ik nog in het doolhof

van mijn denken naar de dame die mijn gedachten in haar handen hield.