Het bericht
Er zijn momenten in een leven dat er je een onbehaaglijk gevoel bekruipt als een donkere nevel die zich nestelt op je ademhaling, de adrenaline laat je hart vlugger kloppen en elke seconde is een boekdeel uit de trilogie van je leven. Uiteindelijk vallen de woorden loodzwaar uit de andere zijde van de telefoon en beuken zich als stormrammen op je gehoor. De zin valt over je gezicht als een gordijn dat plotseling alle elan en glans verliest, de laatste voorstelling die je niet echt wou bijwonen.
In automatische piloot bedankt je de boodschapper en hoor je in de verte de hoorn van Gideon in een nog wazige realisatie. Eén van je gezellen is je ontvallen, niet geheel onverwachts doch voorbereiding op de laatste reis is een ijdel en onrealistisch woord. De pijnscheuten groeien in de herinnering die je samenbrengt met de naam.
Het verwijt
In de plotse confrontatie met je eigen vergankelijkheid stuur je duizenden verwijten de wereld in. Het woord “waarom” wordt gekatapulteerd door een stroming van emoties. Waarom juist deze persoon die je zo diep aan je hart lag? Waarom, vertelde je hem of haar niet veel meer hoeveel diepgang er was tussen jullie? Waarom, hebben mensen moeite om emoties te delen?
De herinnering
Het feit dat gisteren die gloed nog glinsterde in die prachtige kijkers, en die glimlach je nog deed smelten, en de realisatie dat dit vandaag dit slechts een meesterwerk wordt op de boekenkast van je leven, smaakt wrang en koud. Hoe de pijn zich meester maakt over je gedachten is snijdend zoals de noordenwind in de winter. De grenzen tussen heden en verleden zijn voor altijd overlappend geworden, als kennis die overvloeit van meester naar leerling, van ouder naar kind, van vriendschap tot vriendschap.
Het afscheid
Afscheid nemen is zelf een beetje heengaan, de onuitgesproken woorden zijn de kwelduivels die je vanaf nu niet meer loslaten, de gedeelde avonturen en dagen zijn de zegeningen die je in geen enkele kerk kunt ontvangen. Het gevoel dat je evengoed zou kunnen vragen aan de golven om niet meer dagelijks de stranden te kussen, komt in je op, en de onmacht verkleint je weer in je existentialistische vragen. Hoe kan men afscheid nemen van liefde? De woorden “vaarwel” en “tot ziens” zijn geen pleisters voor het menselijke hart. Deze woorden zij slechts schouderklopjes van engelen in de hoop dat het verhaal zich zal voortzetten in een andere dimensie.
Loutering
Wanneer de realiteit terug zijn plaats opeist in je leven, zal je plotseling heimelijke boodschappen zien vanuit de andere kant in liefdevolle momenten die je samen eens deelde, kleine woordjes die nu plotseling waardevoller zijn dan een encyclopedie, een plaats, een naam, een geur zijn net kleine memo’s afkomstig van een kosmische plaats. Herinneringen gaan langzaam aan een neigen leven leiden als nieuwe personages die de kwaliteiten en de menselijkheid van hun voorbeeld bezingen in een eenvoudige celestijn boodschap: dankbaarheid voor ieder gestolen moment, iedere affectie, ieder gedeelde droom en pijn.
