In de ongenaakbaarheid van je blik lag de vallei der zielen
waar je heerste als een onbetwiste koningin over mijn hart.
Je ogen waren de portalen voor de liederen der oude wijzen
die de geheimen van het universum in de laguna van zichzelf
hadden gevonden op de oevers van hun eigen angsten.
In de ontsnapte traan uit je ogen lag het meer der oneindigheid,
omdat gevoelens de uitdagers zijn van de rimpels der tijd.
Het moment was onvergelijkbaar met alles en niets, een portie
magie dat probeerde de toekomst uit te tekenen op een canvas dat
enkel kon beschreven worden in arterieël knalrood bloed.
Omdat het hart een wilde mustang is die raast over de prairie van het
leven is je naam onvangbaar zoals de wind: geruisloos en sterk.
Pijn werd meetbaar toen ik je magonie ogen zag versplinteren in
het zilte water van je traan die de wereld uitdaagde in een schittering
dat edelstenen deed verstoppen in hun eigen voorzichtige schaduw.
De contouren van je neus was de lijn die de grens tussen pijn en liefde
uittekende op het decor van je engelengezicht dat dodelijk sereen voor
altijd de vleugels in mijn hart heeft gevangen in mijn eigen angsten.
De ontsnapte traan zal me altijd herinneren aan jou.
