In het decanteren van zijn jeugd was hij de verzamelaar van emoties, op zoek naar een idyllisch verhaal, de tekst der teksten, het gevoel dat alle anderen zou overstijgen. Er was de boze wereld, er was hem, de collage van imperfectie en verborgen aspiraties en er was zij, de belichaming van de schoonheid en de droom die geboren werd uit zuchten en wensen van elfen. Nicky was haar naam, blonde godin met lange haren als vlas wil spelend op het ritme van de zomerbries, ogen straal helder van een blauw dat enkel gevonden werd op plaatsen waar de zon de tropische oceaan kust in een eindeloze tederheid. Met een aangeboren gratie beroerde ze iedereen en alles waar ze in aanraking mee kwam, als een magische fee die de natuur stemt op eenzelfde melodie. Haar stem was zacht als de huid van de boreling die voor het eerst in aanraking komt met satijnen lakens, haar vuurrode mond was uitdagend, de ophaalbrug van een rij parelwitte tanden. In de sierlijkheid van haar jeugd was ze de ontluiking van een prachtige vorm in geest en in lichaam.
De eenzame wolf in de universiteit was de jongen met vele gezichten, de dromer die leefde op het eiland omringd door de mensenzee. Hij was eerder van het mysterieuze type iemand die opvalt omdat hij eigenlijk in het oog springt omdat zijn geveinsde assimilatie pogingen falen als een verkeerde kleur op een canvas van een meesterlijk werk. Zijn intelligente ogen hield hij meestal verborgen achter de glazen van een donkere bril, zijn humor was het onzichtbare schild die de verraderlijkheid van de mens en de jeugd veilig op afstand hielden. Eerder toevallig had hij Nicky opgemerkt, de opmerking was subtiel geweest als van Gogh die voor het eerst het tarweveld had ontdekt met de kraaien. Als de meester der zelfverloochening die hij was negeerde hij de warme gloed die hij voelde telkens hij haar naam hoorde vernoemen. Als een veroordeelde van zijn eigen falen beruste hij in een adoratie die enkel kon bestaan in zijn geschriften.
Die ochtend had hij een onbehaaglijk gevoel toen hij de marmeren trap opliep naar het grote auditorium. Zijn nota’s in de hand haastte hij zich naar zijn vaste zitplaats voor het college begon. In de verborgen zenuwachtigheid van zijn wezen merkte hij niet op dat hij plaatsnaam naast zijn ongrijpbare muze die hem geamuseerd aankeek. In een ogenblik van vertwijfeling en euforische angst, realiseerde hij zich pas het gelukkige toeval toen haar agressieve parfum zijn neusgaten prikkelden. Ongegeneerd keek hij haar bewonderend aan met geveinsde onverschilligheid, de blikken kruisten elkaar als degens in het majestueuze gebouw, de overdracht van dierlijk magnetisme was zoals de rauwe schoonheid van een bliksem die zelfmoord pleegt op de aarde, kort en heftig. De blauwe ogen waren de lagunes van een onbeschrijfbaar verlangen, de kristallen van een verlangen zo puur dat hij het er koud van kreeg. Zijn ogen waren voor haar trotse adelaars die haar gezicht verkenden, in een microseconde overviel haar een warme deken van rust en geborgenheid. Hoe ze verder aan de praat zijn geraakt herinnerde hij zich zelfs later niet, het was een moment die men slechts eenmaal meemaakt in zijn leven een magisch-surrealistische seconde die een mensenleven kan beroeren tot de laatste adem.
In de onwaarschijnlijkheid van hun verhaal bloeiden ze open naar elkaar toe en naar de wereld. Soms zijn dingen uiterlijk zo onverenigbaar dat hun samensmelting mirakels creëren, het oog is niet de meter van de schoonheid, wordt de rups geen panoramische vlinder, ontstaan diamanten niet uit kool? In de verscheidenheid bloeit soms de schoonheid en puurheid der liefde. Hij begreep nog steeds niet goed wat ze in hem zag, maar ze was er nu, en hij kon zich geen leven meer voorstellen zonder haar. De eenzame ridder had zijn psychische vesting steen voor steen zien afbreken, hij had zich niet verzet, erger nog hij had aan de afbraak meegeholpen. Soms is het goed dat er bepaalde dingen onbegrijpbaar zijn, dacht hij. Nicky hoefde niemand te vertellen hoeveel ze van hem hield, haar gracieuze lichaamstaal en haar doordachte handelingen stuurden rake signalen uit naar hun werelden, zoals een zwerm zwaluwen die de onomkeerbaarheid aankondigen van een nieuwe lente.
De dag was er één zoals vele anderen nu, hij wachtte verlangend naar zijn geliefde. De toegangskaartjes van de bioscoop waar ze hadden afgesproken kriebelden rebels in zijn hand. Hij glimlachte over de film keuze die ze had gemaakt, maar niks kon hem ergeren als ze bij hem was. Een blik op zijn uurwerk later en een glimp van haar knappe verschijning in zijn rechter ooghoek stelde hem gerust. Hij bewonderde hoe knap ze eigenlijk wel was, een Helen van Troje in de moderne wereld. Een onzichtbaar snoer kneep zijn keel dicht toen hij haar de drukke straat zag oversteken. In een knipoog moment werd ze weggemaaid door een auto die ongenadig de kracht uit haar jonge lichaam wegsneed. In een hypnotische ren pikte hij haar gehavende lichaam zachtjes op. Haar mooie hoofd ruste op zijn knieën met rondom hen de stank van het stad asfalt. Het schreeuwen rondom hen was onhoorbaar, er was slechts die twee paar ogen die elkaar vonden in een onzichtbare kus. Hij kon nog haar naam uitspreken met een gebroken stem, ze keek hem aan met haar blauwe ogen die ondanks de pijn vol stonden met liefde. Zijn hand streelde haar blonde lokken weg uit haar gezicht, in haar ogen lag zelfverwijt omdat ze wist dat ze hem moest achterlaten. In een morbide fascinatie keek hij naar het dunne straaltje bloed die liep vanuit haar rechter mondhoek. De laatste blik die ze deelden waren de zwaarden die voor het laatst knetterden tegen de oneerlijkheid van het moment, op dit moment huwden ze in gedachten voor de kosmische kerk. “Ik hou van je” zei hij, ze knikte bevestigend. Hoewel ze niet meer kon bewegen voelde hij een lichte druk op zijn lip, als een onzichtbare kus. Ze ging gedwongen van hem heen, maar bleef al die jaren bij hem, en in de meest moeilijke momenten van zijn leven ruikt hij nog steeds haar parfum en voelt hij nog steeds haar onzichtbare kus.
