De Boodschap
De nacht was broeierig heet nadat de zon tergend traag afscheid had genomen van de horizon. In de rumoerige stad was de nevel van Hypnos nog niet gevallen, integendeel donkere activiteiten profiteerden schaamteloos van het duistere satijnen kleed dat viel over het tropische landschap. John keek gefascineerd naar de gore straat waar auto’s het aandurfden om het lot te starten in de modder van de armoede. Zijn ogen hadden zich fijntjes toegeknepen in uiterste concentratie, de schamele bar aan de overkant was het subject van zijn aandacht. De geuren van vuil, nicotine en alcohol kwamen hem tegemoet in een bizarre explosie van rurale onbeschoftheid. Het was niet exact de ideale toeristische trekpleister deze valkuil van oosterse verleidingen, maar hij had een missie. Vastberaden stapte hij toe naar de kroeg die hem deed denken aan de stam plaats van Hemingway in Havana. Zijn entree maakte hij zelfzeker, het werd beantwoord door een ongenadig spervuur van tientallen blikken in zijn richting. Een imposante man kon je hem niet noemen met zijn middelmatige lichaamsbouw en lange zwarte haren die een zwevende opmerking achter lieten. Een pokdalig gezicht en een litteken op zijn rechterwang, die leek als een uitgedroogde rivierbedding tussen zijn rechteroog en zijn wang gaven hem het karakter van een man die mysterieus gevaarlijk is. Uiterlijk was hij niet echt bedreigend maar een passioneel vuur in zijn ogen die de magma was van zijn ziel waarschuwde mensen dat het hier ging om een man die bereikte wat hij wou. Hij werd al gauw benaderd door een ongure stamgast, eventjes was er het aftastende spel van de blikken tussen het magere mannetje en John die een ijskoude blik wierp op de omslag dat de inheemse kerel hem overhandigde. De enveloppe voelde ruw en hard aan zoals deze plaats, na een laatste profetische blik te hebben geworpen, legde hij de afgesproken bundel dollars op tafel. De stilte was een waterval van onbesproken woorden, die ze vreemd genoeg alle twee begrepen ondanks de culturele grenzen. Hij stak de enveloppe op zak en verdween zonder iemand nog een blik waardig te achten.
Alana
Acht uur later werd John gewekt door een ritselend geruis in zijn hotelkamer, het alarmeerde hem niet want hij kende dit geluid als geen ander. Spelend trok hij één oog open en keek naar een zevenjarig meisje die hem aankeek met uitdagende ogen. Zoals zovele malen voordien bewonderde hij de kleur van haar Euraziatische irissen als een sublieme koffie melange waarbij de aroma en het kleurenpalet vochten voor de aandacht. Ze keek naar haar vader met de affirmatie van haar adoratie voor deze man die er altijd was voor haar als een rots die deze zeeën van verdriet kon splijten, haar lichtbaken in een duistere volwassen wereld die ze niet altijd begreep. Hij glimlachte zacht naar haar toe, en de echo van haar grijns verzachte zijn gedachten. Hij streelde haar lange zwarte haren, erfenis van haar afkomst en zijn blik dwaalde af in de triestheid die hem normaal zo eigen was. Ware het niet voor zijn dochter dan zou hij al lang ten prooi zijn gevallen aan oude kwelduivels. Het was niet makkelijk voor een man die oorlogen had overleefd en persoonlijke veldslagen had verloren om te aanvaarden dat dit engelachtig wezentje hem nodig had. Indien er één drijvende kracht was die van hem de man maakte die hij die dag was, was het wel zijn dochtertje verpersoonlijking van een fragiele mooie wereld. “Is er nieuws ?” vroeg ze zacht waarbij de schrik voor het antwoord reeds vervat zat in haar kleine stemmetje. Hij knikte enkel maar en sloot eventjes de ogen. De hoop die werd geboren in de ogen van zijn kind was van een ongekende schoonheid een utopische puurheid die men zelfs niet kon terugvinden bij de grote meesters van de schilderkunst. Alana was bij hem en hij kon verder.
Dilemma
De volgende nacht wist hij dat het moment was gekomen om zijn woelig leven één laatste krachtige ruk te geven in de tornado van het noodlot. Hij keek nog eventjes in de spiegel in een soort van melancholische trance, een verdovend en berustend gevoel. Zes maanden nu was de moeder van Alana verdwenen tijdens een werkopdracht. Hij begreep nog steeds niet hoe zo’n fantastische vrouw een verslaggeefster kon zijn van de absurditeit van de mensheid, oorlogsreporter in een exotisch paradijs. Een verloren engel in de speeltuin van de hel. Hun verhouding was er één geweest van water en vuur, van uitersten, een paradoxale eenheid met als kroon schat hun dochter. Nu kon hij in geen taal uitleggen aan hun kind waarom haar moeder plotseling verdwenen was. Hoe verklaar je aan een kind de “wil van God” vloekte hij soms binnensmonds. Hij miste haar evenveel als de kleine doch hij was nooit erg goed geweest met het accepteren van zijn eigen gevoelens. Het enige wat hij begreep is dat hij zich niet meer compleet voelde sinds ze er niet meer was, als een tweeluik waarvan één schilderij in de loop der eeuwen verloren is geraakt…een half boek, een onafgewerkt verhaal. Hij had de kracht om de speling van het noodlot te doorbreken, maar tot welke prijs?
De rivier zonder terugkeer
Johnny Goodwin had zich goed voorbereid zoals vroeger hij iedere missie tot in de puntjes had geregeld, alleen was hij er niet klaar voor om afscheid te nemen van zijn dochter. Onhandig spookten honderden scenario’s door zijn hoofd, terwijl zweetdruppels zich meester maakten van zijn voorhoofd. Die verdomde hitte ook, dacht hij. Maar het vuur was niet de omhelzing van de zon doch het oneindige brandend vuur in hem die zijn ziel aan het uithollen was. Duizenden twijfels en gedachten draafden als ongetemde mustangs doorheen de prairie van zijn angsten. Het had heel wat gunsten moeten inroepen om zijn volgende stunt te realiseren. Hij speelde met het gigantische Bowie-mes, het koude staal gaf hem een sensatie die de realiteit van het uur deed aanvoelen. Na al die jaren zat hij uiteindelijk terug aan de poker tafel van zijn leven, bluf alleen zou het niet redden, de volgende hand moest beslissend zijn, wist hij. Met cyanide berekendheid gaf hij het laatste telefoontje, de woorden die uit zijn keel rolden als een Menhir der hoop. Hij knielde nog eenmaal bij zijn slapende kind. De vredigheid van haar aanblik deed hem naar adem gappen zoals een Zuidzee duiker die net de meeste prachtige parel bovenhaalde. Zijn ruwe vingers gleden over haar haren als de golven die elke morgen het strand kussen bij het opkomen van Ra. Het vervelende aan afscheid nemen is dat men nooit weet of het de laatste zal zijn. Was hij een onverantwoorde dolende ridder die nog eenmaal de smaak van het wapen geknetter wil horen vooraleer de poorten van zijn Walhalla te betreden, of volgde hij simpelweg zijn hart?
De Raid
De morgen brak aan in een euforische symfonie van het leven, niets kon doen vermoeden dat honderden kilometers verder een bonte verzameling van hoog getrainde mannen een reddingsoperatie aan het opzetten waren tegen de vijand, die in naam van hun God blinde terreur zaaiden. John Goodwin was deel van deze groep, huurlingen van de laatste kans, mensen die reeds honderd maal hadden geleefd en duizendmaal waren gestorven in een speeltuin die emotie heet. Mensen kunnen alles verliezen in het leven zolang het maar hun zelfrespect niet is. Hij had zich thuis gevoeld in deze groep voordat hij Victoria leerde kennen, maar sinds zij er was en hun dochter werden zijn veldslagen opgeborgen in het rijk der herinneringen. De reconquista van zijn oude aard was slechts een noodzakelijk kwaad voor het hoger doel zo maakte hij zichzelf wijs.
In de stad was er een zevenjarig kind dat in een onverklaarbare stilte begreep dat haar vader was weggegaan. In een metafysisch universum van het moment leek het kind de noodzaak aan te voelen van de beslissing, zoals een arendsjong die voor de eerste keer op eigen vleugels de wereld tot zich kroont. De gedachten van het meisje waren wilder dan de meest niets ontziende tyfoon, maar uiteindelijk zou ook dit natuurgeweld tot rust komen. De kolkende ongerustheid bleef bij haar tot de volgende morgen toen ze eindelijk het zoemende geluid hoorde van de tientallen helikopters die de stad overvlogen als een zwerm van ongenoegen. Twee uur later zag ze op de bamboe terras een grote schaduw verschijnen vergezeld door de karakteristieken voetstappen van haar vader. Ze vloog hem in de armen, zijn onderlip beefde eventjes toen ze tegen een schouder wonde drukte. In een pseudo-narcotica roes voelde hij de rust over zich vallen in een zucht van berusting.
Afscheid bij Angkor Wat
Een slapeloze week later besteeg John met aan de hand zijn dochter de treden van Angkor Wat de legendarische tempel waar mensen in vervlogen tijden dezelfde fouten hadden gemaakt dan nu. De raid had zijn sporen nagelaten op John, hoewel het een militair succes was geweest was de prijs hoog geweest, dood en vernieling en geen spoor van Victoria. Hij wist dat hij voor het welzijn van zijn dochter passend afscheid moest nemen. Geen betere plaats om spiritualiteit te omhelzen dan op de terrassen van Angkor Wat daar waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Alana zag er stralend uit in haar wit zijden jurkje, de schaduw van haar vader ruste symbolisch over haar toen ze de plechtigheid betraden. Honderden mensen kwamen deze dag de doden herdenken van een oorlog die eigenlijk al lang niemand meer begreep. John zag er sereen uit in zijn lievelingskleur het zwart die contrasteerde met de helderheid van het witte zand. Er zou later nog iemand bij hen komen van het Rode Kruis om meer te vertellen over het lot van Victoria. Hij wist als oud militair wat die bezoeken betekenden, vandaag zou Alana afscheid moeten nemen van haar moeder, en hij afscheid van zijn droom. Beiden waren nu op de rivier zonder terugkeer waar er één passagier ontbrak. De lokale bevolking had hij al lang in zijn hart gesloten in het Rijk van Kampuchea en de dienaars van Boeddha zouden het afscheid een passende toon geven. Niet alleen was het afscheid van hen die zijn heengegaan maar het was vooral een huwelijk van de Karma’s tussen zij die de papierloze grens hebben overgestoken en zij die waken over de herinneringen. Alana knielde voor het altaar, en hij deed hetzelfde in een gebaar van oprechte nederigheid. De kleine meid keek hoog naar de hemel alsof zij op zoek was naar een goddelijk teken. John Goodwin slikte eventjes toen haar ogen hem geruststelden. Met verbazing keek John naar zijn dochter en het ontzag dat ze uitstraalde in de moed en de waardigheid van het hijgende moment, een stormvloed van emotie die leek uit te deinen op een strand van eerbied.
In een ooghoek had John de wagens zien toekomen van het Rode Kruis, de bevestiging zou nu maar de formaliteit zijn van het onvermijdelijke. Hij wende zijn hoofd af in een laatste stuip trekkende poging tot ontkenning. Een zilveren traan rolde uit de ooghoek van zijn dochter als een rivier zonder terugkeer toen ze de geschilderde symbolen op de wagens herkende. Haar kleine handje verstopte ze behendig in die van haar vader en ze keken verder naar de ceremonie. Terwijl iedereen in gedachten was verzonken voelden zowel Alana als haar vader een hand op hun schouder. Hij keek tegen het zonlicht in op en aanschouwde het gezicht van zijn Victoria passend gekleed in traditionele klederdracht. In de inhalatie van het moment zag hij die amandelen ogen die hem lachend aankeken terwijl hun dochter versmolt in een omhelzing die de wereld beroerde. Bleek achteraf dat ze er toch was in geslaagd te vluchten tijdens de raid en pas na dagen terug werd gevonden door het Rode Kruis. Hun tocht op de rivier zonder terugkeer zat erop toen de vermiste passagier terugkwam uit het rijk der verloren zielen. Angkor Wat beleefde zijn mooiste mirakel!
