Waarom wordt ik zo sterk aangetrokken naar het verleden in plaats van de toekomst de laatste tijd als een duistere draaikolk kan ik enkel nog licht vinden in de herinneringen van ver vervlogen tijden, die ik etaleer in mijn brein als in de haast gekochte souvenirs in een vakantieoord. Dankzij muziek zie ik honderden gezichten passeren, proef ik terug van hartstochtelijke kussen en anekdotes die mijn leven waren, er waren geen dagen, er was enkel het weekend. Een magisch portaal naar een wereld die werd geregeerd door de muziek en toen vele mensen verbonden waren door een gezamenlijk gevoel, een samenhorigheid die ik in de rest van mijn leven niet meer heb kunnen ervaren.
De discotheek was een tweede thuis, een heilige tempel die de voorouderlijke kerk kon vervangen. en heiligdom waar plezier en liefde ongecompliceerd waren niet geboden aan conventies noch burgerlijke regeltjes. Travolta was Paus en de Bee Gees was het enige ritme dat we leken te horen en te begrijpen. In de roes van de blijheid smeden we dromen en waren we high in de illusie dat niets zou veranderen, ons leven zou een groot muzikaal festijn worden. Het nu teruggrijpen naar de muziek van toen is een sublieme SM-beleving, er is enigszins de blijdschap die terug aanspoelt aan je voeten zoals een golf dit ook ongevraagd durft doen op een gouden strand, en er is anderzijds het gapende contrast met de dagen van nu die niet meer voorbijvliegen maar tergend traag in totale monotonie zich meester maken van ons doen en laten.
Het besef dat ik toen echt gelukkig was is confronterend met de grauwe realiteit van nu, terwijl ik wel met trots en blijheid zie hoe mijn eigen kinderen nu de tijd van hun leven beleven onder de slagorde van een nieuwe muziek en andere waarden. Als een abdicerende koning kijk ik nu toe, en probeer ik het geluk te herinneren van een tijd die de verovering van de wereld inluidde die er uiteindelijk niet zou komen.
De vloek van alle generaties is ook over mij gevallen, jong van lichaam en geest, maar toch blijkt dit uiteindelijk niet voldoende te zijn, mensen verlangen vroeg of laat iets wat door hun vingers glipt als zandkorrels, de tijd komt niet meer terug, maar ergens in het zotste van mijn gedachten ben ik nog altijd daar op de dansvloer met jou in mijn armen.
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
