Op de drempel van een nieuwe cyclus
zijn mijn vermoeide ogen traag
registrerende vensters op het falen
van mijn leven.
In de atomen van mijn verdriet
hoop ik dat je de kracht kan vinden
om je eigen verhaal te schrijven.
Ik mis je zoals nooit tevoren.
Leef in de gedachte dat ik
altijd van je houden zal.
Jouw ogen zijn immers de mijne,
jouw pijn mijn doodsangst,
jouw lach mijn leven.
