Omdat het bloed van Gabriel in mijn aderen stroomt kijk ik neer op
de verscheurde straten vanop de geruïneerde kerktoren en de regen
klettert op de straatstenen om elke druppel te laten versnipperen in
de solitude van de anonimiteit, mijn vleugels behoedzaam verborgen
onder mijn mantel zodat mensen niet zouden merken dat er sinds
kort zwarte klauwen zijn verschenen tussen de zilveren vederen.
Omdat de woorden van Lucifer nog steeds verdwaald zijn in mijn
trommelvlies, bekijk ik de dagen liever in de geboren eenzaamheid
en sta ik elke avond stil hopend op een celestijns teken van leven,
een woord, een zucht, een hartklopping die een echo vormt in
mijn halsslagader, in mijn ontgoocheling in de mensheid sluimert
de woede van de gebroken zielen en gekneusde harten, nu ik
je meer dan nodig heb, ben ik getuige van je psychotische afwezigheid.
Omdat de strelingen van Angela mijn eeuwenoude huid looien en
ik de zoetzure smaak van je lippen nog steeds gretig absorbeer als
zuurstof voor mijn ziel, adrenaline voor mijn cardiologische motor
treur ik nog steeds in de mensenpoel waar logica in de vergetel hoek staat
en rechtvaardigheid nog nooit zo blind was, is er nog enkel de kennis
dat jij met mijn ziel kon dansen door me aan te kijken, en me kon doen
schitteren door het uitspreken van mijn naam, wanneer er voldoende
pijn is kunnen werkloze vleugels muteren tot vlijmscherpe messen.
Ik ben niet meer volledig…
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
