Met glazuren aspiraties bewandelen mijn ogen je lichaam
op een verloren bedevaart naar de ultieme beleving van zielen
die zich verenigen op een verborgen kruispunt van tijd en ruimte.
Terwijl je lichaamsbewegingen mijn littekens helend uitvegen
als de hand van Hippocrates die waakt over de sereniteit
van mijn gekneusde ziel, kijk ik naar je met de vraag of
dit liefde kan zijn, in een placebo wereld die ons samenbrengt
in de oxidatie van oude verlangens en geheime blikken die
als degens de uitdaging aangaan in een toernooi der liefde.
Met glazuren aspiraties laat je mijn vingers toe om als een
cartograaf je poriën in kaart te brengen in mijn geheugen
tot een hypnotiserend labyrinth dat mijn gemoedsrust voor
altijd gevangen zal houden in een kooi gemaakt door je
blikken, versterkt door je woorden en gecementeerd door je kussen.
In de afgrond van je ogen en de zijdenwarmte van je lichaam
berust ik voor eens en altijd in het gevoel dat zijn gelijke niet
kent in de trailer van mijn leven dat afscheid neemt van de
duisternis, omdat jij de helft bent van mijn opborrelende zuurstof.
Geen twijfel meer dit is liefde!
