De breekbaarheid in je ogen gebood het gebouw te stoppen
met ademen in de schemerzone van de neonjungle die
zijn schaduw wierp op zwetende lichamen in de passie
van een onbekende talisman die de ziel van eeuwige jeugd
probeerde te vangen in een hypnose die je naam droeg.
De kwetsbaarheid van je stem beval de nacht om door te gaan
omdat ’s nachts dromen gedijen in de uitdaging van het denkbeeldige
gevaar, gesponnen in een irrationeel web van gevoel en tinteling
dat recht naar het hart gaat, als curare die de lelijkheid uit de wereld
helpt met een medicijn die onwezenlijk is, de entiteit van de liefde.
De wijsheid in je woorden was de metgezel die me nooit meer zou
verlaten, de tantra die zich zou nestelen onder mijn poriën om
nooit meer te sterven in de tranenvloed van regenparels die deel zou
gaan uitmaken van ons lot, tijd en afstand zijn slechts cipiers van
het ultieme gevoel, je blijft mijn hogepriesteres van mijn leven.
