Iliana

Moeiteloos haalde ik je uit de menigte, je was als een wilde orchidee

in een desolaat woud, je ziel was eenzaam in een zee van mensen en

zelfs met het uiterlijk behang waarmee je dacht je te kunnen verstoppen

voelde ik de tergende eenzaamheid in je ziel, essentie van je wezen,

onzichtbaar en verstopt, je schreeuwde het uit met de glimlach en

ondanks je conversaties die net zoals de golven op een strand bleven

komen, was er een cape van stilzwijgen over je ziel drukkend present.

Als een lege sloep in een Atlantische storm zag ik je blik zoeken naar

dat wat je nog geen naam had gegeven, een warrig gevoel dat aanvoelde

als een bijna dierlijk instinct, je ogen doolden de zaal rond met een

alledaagse vermomming, je gezicht bleef mooi in plooi maar je ziel

weende omdat je al zolang op een vruchteloze zoektocht was, eventjes

keek je mijn richting uit, en ik zag je pupillen in nederigheid aarzelen.

Je aandacht werd gestolen door een plezanterie van de omgeving en

de ophaalbrug van je ziel werd haastig opgetrokken, geruisloos stil.