De manier waarop je donkere ogen me aankeken was het signaal
voor duizenden verhalen om me te bestormden in de passie van mijn
verbeelding, de seconde waarop ik voor het eerst schoonheid kon
proeven met mijn ogen, en je tedere kussen kon voelen in mijn brein.
Met elke beweging gaf je me een voorsmaakje van oosterse extase,
de ontastbare zucht die ik sinds jaren zocht in elke rimpel van mijn
leven kreeg voor het eerst een gezicht, verliefd zijn is geen emotie,
het is een thuiskomen van de ziel en het hart op een kosmisch kussen
waarbij alles als puzzelstukjes op zijn plaats vallen in de roes van het moment.
De manier waarop je lichaam zich positioneerde rond mijn zintuigen
liet me geen keuze, ik zou voor altijd gijzelaar blijven van die ogen die
me konden lezen als een boek geschreven op perkamenten dromen.
Je naam was niet belangrijk, ik kon me voorstellen dat je reeds duizend
namen had gedragen in andere tijden, toen onze zielen elkaar zochten in
de scheuren van de tijd en de stof van de vergetelheid, Incognito was
je naam, en we knielden voor niemand uitgezonderd onze drift die
de vanzelfsprekendheid was van eb en vloed naast zon en maan.
De manier waarop je in het exotisme van je eigen zijn me kon beroeren
was het verbond tussen instinct en liefde omdat sommige dingen ontsnappen
aan de rede, en enkel het hart regeert wanneer de kosmos heimelijk huwelijken
voltrekt tussen twee zielen, los van plaats en tijd, afkomst of herkomst.
Incognito, ik heb en zal altijd van je houden, namen zijn niet belangrijk, wel
de kennis dat je me nooit ging verlaten en ik ooit met mijn laatste zucht
zuurstof zou geven aan jou, omdat je het beste deel was van ons.
Incognito, ik zal je ook in het volgende leven herkennen.
