Klokslag twaalf wanneer de schemerzone op een kier stond was je magisch
moment en slaagde je erin om de rest van de club onzichtbaar te maken,
mijn ogen vielen na duizenden omleidingen op je blik en al ik zag was
je bevende onderlip die onder de knalrode verf niet kon verhullen dat
de ochtend zijn verwachtingen had, net zoals je hart en je smeulende ziel.
Je kreeg het voor elkaar om iedereen in visuele verpulvering te veranderen,
al ik kon zien was je wilde zwarte haren die bewogen op de stem van Bowie
en je sensuele lichaam die kronkelde tussen spanning en opwinding.
Klokslag twaalf en de half onzichtbare fluisterwoorden die weg galoppeerden
over je lippen kon ik duidelijk horen tussen de nicotinegordijnen en de te luide
muziek die ik besloot te negeren telkens je naar mijn richting keek, omdat je
ogen gebiedend hun grenzen aan het aftasten waren tussen tequila verlangen en
zouterige spanning, de manier waarop je naar me toekwam en mijn postuur
deed bevriezen was de klokslag van mijn hart die aandachtig voor het eerst
begrijpend luisterde, naar de zwevende stapjes van je elegantie en mijn
irissen waren plots de spiegels die de blauwdruk van je ziel konden lezen.
Klokslag twaalf en ik wist dat ik voordien nooit iets had geweten of begrepen,
omdat de warmte van je lichaam me langzaam verteerde als een open haardvuur
welke de oorlog wint tegen de winter, de menigte begrepen de vertaling van
onze eerste dans niet, en wij genoten in een voor hen onzichtbaar moment.
De horloges van onze zielen werden elkaar afgestemd en de hartslag werd een,
de blik was de ijsblokken die vielen in de meest gekoesterde whisky en wij
begrepen dat dit moment, de stolling was van onze pijn, tot op het eindmoment
van de sterren werden wij verbonden, omdat liefde niet valt uit te leggen.
