Ik kon toen niet weten

Ik kon toen niet weten dat de tranen die uit je ooghoeken vielen en besloten

zichzelf te vernietigen een geluid konden maken op de grijze tarmac van

een luchthaven die onze wereld zou splitsen in het toen en het heden.

In de zwoele regen keek je me aan en je blik kwam in mijn bloedstroom

terecht als duizenden weerhaken die zich hadden begraven in het weefsel

van mijn hart en mijn ziel, omdat de impact van een afscheid onder de striemende

regen een invloed zou hebben op de levens die voorbestemd waren om samen

hun verhaal te schrijven in het grote boek der ongetemde en pure passie.

Ik kon toen niet weten dat de aanblik van je ademhaling mij zou achtervolgen

tot ook mijn schaduw op een dag afscheid zal nemen van mijn lichaam omdat

ik eigenlijk een beetje ben gestorven toen ik voor de laatste maal je wang

streelde met handen die voor altijd mijn gevoelens zouden neerpennen voor

jou, de oosterse nimf die haar naam in mijn ziel kerfde met haar kussen,

mijn pijn kon drogeren met haar fluistergeheimen in de naakte extase van haar

engelen lichaam die ze schonk als een ontgonnen land van de diepste emotie.

Ik kon toen niet weten dat je vandaag nog naast me kan wandelen als een

onzichtbare ziel die me gade slaat in de anonimiteit van mijn gedachten,

telkens weer kom je me ’s nachts bezoeken in de traphal van mijn geweten.

In het verdriet van de dagen ruik ik je parfum nog steeds zoals deze eeuwig

roterende nacht op een drukke luchthaven waar wij twee alleen waren op

onze manier, omdat niemand het ooit zal begrijpen, zal ik van je houden tot

mijn laatste vlucht eens vertrekt in de hoop je terug te zien in mijn levensterminal.