Doorheen het geluid van honderden jasmijnrijstkorrels die vallen in
de roestige emmer van mijn leven, meen ik je parfum te ruiken in de
wurgende hitte en overval je me terug met een buit van prachtige
herinneringen, toen de dagen oneindig leken en de warmte van je
lichaam me kon beroeren in manieren die toen nog niet uitgevonden waren.
Doorheen de forensische momenten van mijn dagen en nachten lijkt
het erop alsof je nog steeds woont in mijn hart en gist op de rijstvelden
die over mijn ziel hangen als een beschermende membraan van licht en rust.
Turend in de zon weet ik dat jij nu ook een halve wereld ver kijkt naar de
vuurbol en dat ook jouw gedachten zweven in het doolhof van het verleden.
Doorheen de realiteit kies ik ervoor om met Peter Pan nonchalance te
hunkeren naar jou in een gevoel die me haaks nooit heeft verlaten.
Ergens rust je hoofd op de bedding van een hoofdkussen die wij eens
samen deelden, drink je uit dezelfde gehavende koffiemok en denk je
aan wat was en wat kon zijn, uit elkaar gaan mag dan een keuze zijn
geweest, het kon nooit slagen omdat onze harten ons niet loslieten.
Doorheen de afstand en de tijd, hou ik zielsveel van je, morgen,
vandaag en gisteren is slechts een omschrijving van ‘voor altijd’.
Foto: met dank aan
Jan-Robert Vanderaa
