Waterlelies weenden die dag onzichtbaar in het meer
van de eenzaamheid, afscheid nemen was de waternevel
zien neerdalen op je lichaam om het in te pakken in een
mantel van spijt die dichtgehouden werd door mensentranen.
Oeverlotussen bogen eerbiedig het hoofd toen je kwam
aangewandeld over de brug der zuchten, nog meer dan de
zon was je de hoedster geweest van de oude scripties
waarin mensen goden probeerden te imiteren in verhalen.
Bamboe schildwachten zouden je beschermen voor de allerlaatste
maal in slagorde van hoop en pijn in een floralisch respect
die zijn gelijke niet kende doorheen de talrijke passagedansen
tussen de maan en de zon, winter en zomer, leven en dood.
Bloedorchideeën hapten naar zuurstof toen ze voor de laatste
maal bewonderend naar je keken en gaven je een deel van hun
schoonheid mee als bagage voor je allerlaatste statige reis,
je kreeg je aroma terug van elk van hen omdat je het mooiste
parfum ooit was, welke nu zijn plaats kreeg tussen de sterren.
De herinnering aan jou is het stuifmeel van hart en ziel.
A.I. Art: Thalmaray.
