Ik, betwiste veldheer uit de liefde van de sagen en legenden ben gekomen om te bouwen. Wat ik echter heb aangetroffen in de stilte van verlatenheid, in de donkere stegen der onschuld en de kilte van de eeuwige pijn op het galgenplein der illusies, kent geen woorden.
Ik, die alle wereldheersers heb gekend, maar die nooit een mens kende, ik, ik slaap op honende vragen en duistere twijfels der eenzaamheid.
Hoe fel begeer ik de laatste reis, koele zachte meren des doods, de psychosomatische ontbinding van het illustere. Athene, Cartagena, Rome en Sparta gaan in vlammen op, terwijl de lauwerenkrans vergaat van de ene sterveling naar de andere.
De mens heeft vergeten mens te zijn!
Elke dag verschijnen er grotere legers, elke seconde is een psychische veldslag, een vloek van de naïevelingen der liefde. En waar is de reden? De bron van het geniale? De kracht van het eenvoudige? Het charisma van de ultieme persoonlijkheid.
Ik, bedrogen vaandeldrager der illusie zal nooit meer mijn hoofd laten rusten ergens in een flegmatische burcht van het ordinaire, nu en voor altijd ben ik de apathische ridder gezeten aan de paradoxale tafel der zeven deugden.
De kunst zal ik tot slaaf maken en de mens zal ik ophemelen tot een vals, bedrieglijk onderwerp der liefelijke eenzaamheid. In de zwaarte van mijn woorden zal ik de onbevredigende drang naar intellect vervullen, ik zal van nu af aan slechts wijsheid inademen in het mislukken van mijn verschijning.
Ik zal de dood toetreden in een eerlijke poging om mens te worden, in een laatste krachtinspanning om mezelf te respecteren, wanneer ik in de spiegel der vervreemding kijk, ik die nooit van iemand een zegen heb meegekregen, vraag vergeving en begrip voor de ultieme daad, de laatste zelfbeschikking over mijn gedrochtelijkheid, een brein die nooit anders heeft gedacht dan in de taal van de pijn. Laat me nu afscheid nemen, laat de stilte en tevens ook de kreet die in mijn woorden gesmoord is, mijn laatste verklaring zijn aan de mensen.
De dood is de laatste rede, geen dromen meer voor hij die geen mens meer is, voor hij die is heengegaan, dit is het beseffende begin van het einde!
