Je ogen heersten over de kamer toen je binnenwandelde als de
Nachtkoningin die acte de préséance gaf terwijl ze eigenlijk in
het labyrint van desolate eenzaamheid haar weg zocht naar
de levenszucht die haar hart kloppend zou houden in een
onneembare vesting die ze de naam hoop had gegeven.
In de breekbaarheid van haar pupillen lag de glazen belofte
om hoofdrolspeelster te zijn in haar eigen geschreven saga.
Onze blikken kruisten in een erogeen duel van zielen die elkaar
In stilzwijgen aanraken zonder oorkonde noch ratio, een dierlijk
verlangen dat hunkert als longen naar zuurstof en een ziel naar
een tweede verloren gewaande deel dat sinds eeuwen zoek was.
In de kracht van het moment was dit het verband dat ons zalfde
met een universele medicatie die ons beter heeft gemaakt door
ons te spiegelen aan een verhaal die we in voorbestemming deelden.
Nu is er de herinnering, de strohalm van onze vuurtorens die nog steeds
verlangend turen in de mist op zoek naar hetzelfde gevoel van dit moment.
Ergens waakt mijn Nachtkoningin over haar rijk met de scepter van de
gebroken anonimiteit, op de andere kant van het schaakbord zoek ik
tevergeefs naar de passende zet om het lot schaakmat te zetten en
mijn koningin te dienen in de solitude van ons ultiem verhaal.
