Nee, nooit meer, raak me niet aan met je ijzige blik die de oude straten van Rome doet wankelen. Begrijp dat ik voor de allerlaatste maal ben verschenen voor het in leven houden van de oude glorie, ja, het is de laatste maal dat mijn hart heeft gesproken in de senaat van mijn leven.
Nu heb ik slechts mijn uniform van de pijn om aan te trekken voor de spiegel van de zonde. Ik ben verbannen uit mijn geliefde stad, gejaagd uit mijn dromen, verloren in mijn liefdes.
Je bent de tempelgodin van de oeverbanken aan de Nijl, de zucht van Alexandrië, het passionele hijgen van Athena over de wijsheid van de liefde. Je blik is het zwoele water waarover eens een machtig schip voer, het vaartuig droeg mijn gezicht als boegbeeld. Je woorden herinneren me aan de vroeger verloren oorlogsbuit uit mijn jongste dagen.
Noli Me Tangere. Heb medelijden met een hart dat alleen maar voor jou klopt, een hart van een man die het recht niet heeft om van je te houden. De geschiedenis mag zich niet herhalen, de Goden zullen het niet toelaten. Beter ik afscheid neem van mijn lichaam aan de oever van de Tigris, zo zal ik ten minste geborgen zijn en zal ik onvervalste schatten hebben van pijnlijke illusies en nooit waargenomen waarheden.
Hoor hoe de minnaars hijgen in de zwoelte van de zomer, kijk hoe de mensen lachen en zingen in de vervuilde straten, zie de legioenen passeren, elke man heeft de dood al in zijn blik, de dood die mij zo eigen is, want ik ben slechts een gedood hart op twee benen, een lach zonder inhoud.
Jij bent alles wat ik heb verloren en bemind, raak me nooit meer aan met je lach want ik moet het leger van de schaduwen gaan versterken ten einde niet eens te meer, een gladiatorale pijn te moeten ondergaan. Het is omdat ik je liefheb dat ik je moet laten gaan, het is omdat ik mezelf ken dat ik je laat gaan.
