Met de laatste hoop der verwonde straatstenen ben ik de zon tegemoet getreden, in een heroïsche onbeschaamde zucht. Met trage protocollaire woorden heb ik de tijd aan banden gelegd. In de avondzucht heb ik duizenden dingen ontdekt, ik de vervreemde antropoloog uit een ongetekend land.
Uit de stand van de hemellichamen heb ik in een astrologisch denken de waarheid ontdekt, samen met jou ben ik mezelf geworden terwijl we over graven wandelden.
De laatste held laat zijn sporen klinken om de hoek van de stoffige straat, de wet van de sterkste zal altijd van kracht zijn, waarom moeten we afscheid nemen?
In een aristocratische houding probeer ik een nieuwe muur te bouwen in een sociaal-utopische wereld. Elke zonsondergang zal het geschrift zijn van mijn heldere tranen, zo macaber helder dat de nacht ervoor op de vlucht zal gaan. Elke zonsopgang zal jouw antwoord zijn in een verdoken rijk van telepathische deugd ontsproten aan de puurheid van de jeugd.
Het is tijd om alle wapens te vernietigen, het enige wapen dat we nodig hebben is onszelf.
In een laatste vendetta zal ik wraak nemen over de wereld van Vesta. Een Egyptische feniks zal mij inwijden in de geheimen van het occulte, en dan zal ik onbevreesd, onkwetsbaar zijn en mijn verdriet kunnen opdrinken in de beker van de bedrogen liefde.
Dochter van Jupiter, hemelse muze waarom is het zo moeilijk om anders te zijn? Het wit marmeren Capitool van mijn hart is weer met bloed bekleed, in een waanzinnig angstig beeld van verraad.
Verraad is overal en ook nergens. Te wapen, te wapen het vandalisme maakt zich meester over de slapende burcht in mij. Laat de klaroenen hun lied huilen in de nacht, zodat de Goden ons ter hulp komen. Het wapengeknetter van de avond ontwaakt mijn geest.
Met een stentorstem zal ik boven het geluid uit klinken, je naam zal ik uitschreeuwen als mijn krijgslied, mijn strijdkreet in een spiritualistische ongenaakbaarheid zal ik alles trotseren. In een necromanie zal ik de doden om raad vragen, zij zullen mij de laatste geheimen der toekomst openbaren.
Nemesis laat je vleugels klappen over dit immense strijdtoneel: help mij om mijn patriarchale plicht te vervullen, het is tijd dat alle fossiele gevoelens levend worden, liever sterven in helse pijn dan leven zonder gevoel!
Jupiter ontferm u over mijn dochter, ik zal er niet meer zijn.
