De opiumnevels moesten wijken voor je verschijning die mijn lot zou
intoxiceren met je huidzachte parfum die zich ging nestelen in mijn hart als
de meedogenloze moesson die onverwacht zijn ketens gooit over
de rusteloze jungle om die te koesteren in de onvermijdelijkheid.
Goddelijk bewandelde je mijn richting uit en in de addictie van je
gebronsde ogen die de weerspiegeling was van je satijnen huid zag
ik het verhaal van de maangodin op zoek naar de streling van de zon.
In de belofte van de nacht, streelde ik je haar die het hartritme kon nabootsen op
de tonen van de exotische, zwoele bries van riviergolven die uitdagend dansten
en de captatie van de tijd bezegelden met een kus die mijn ziel verdronk aan
de doopvont van krachten die niet bedoeld waren om begrepen te worden.
De opiumnevel die rust op mijn geest laat me nooit vergeten dat in je ogen
magie werd geboren die je met me deelde in mijn ultiem levensmoment.
Je bleef mijn opium in een geweldige rustige roes, tot vandaag en altijd.
