In bloed doordrenkte rijstvelden is de geur van de jasmijn op de vlucht,
Net als de kraanvogels die in een ode aan Icarus vluchten naar de
oranje lichtbol, die de nacht probeert tegen te houden in de agonie
van gestorven zielen en gebroken illusies, bamboeverhalen worden
verscheurd in het leed van de sluimerende, fluister avond.
In de omsingelende duister, zie ik jouw blik voor me als lichtbakens
in de verschroeide aarde die de geur van de dood inademt in
heftige en stokkende pogingen om te ontsnappen aan plaats en tijd.
De herinnering aan je bewegingen voelen net aan als de duistere
panter is die zich nestelt langs mijn benen, beschermend,
bevelend om de hel te rug toe te keren, de smaak van je kussen
is de morfine die me in staat stelt om van dit land te houden
tot ik je terugzie in de oester van je onvoorwaardelijke liefde.
