Phaelyn

Hoe kan ik vergeten dat jij een passagier was op de trein van mijn

leven , een reizigster die tot aan mijn laatste verzuchting een ticket

zou hebben op de rollercoaster van mijn verdwaalde dagen.

In de film van mijn geheugen zie ik je lichaam zich lenig voortbewegen

als een jonkvrouw die met het lichtjes bijten van haar onderlip

de vestingwallen rondom mijn hart zonder moeite kon slopen.

Hoe kan ik vergeten hoe je uit het verre Oosten kwam en de geur

van kokos droeg als een schild om je te beschermen tegen de zwarte

schaduw van het lot, de eerste blik die je me toewierp was er een van

absolute bedwelming in het mysterie van je breekbare persoonlijkheid.

In het kleine maniërisme van handen leek je verhalen te vertellen en

in het rollen van je ogen zag ik de tropische zwoelte van je ziel.

Hoe kan ik vergeten dat je huid glinsterde in het zonlicht als een epidermale

bron van gelofte en de opflakkering van de passionele vuurhaard die

verscholen lag achter het engelengezicht dat voor altijd mijn decor zou blijven.

Je raafzwarte haren uitdagend als de wildste nacht was de voedingsbodem

voor mijn stoutste passies in de schaduw van je monumentale gratie.

Hoe kan ik vergeten, de zon vergeet toch ook de eenzame maan niet.