Requiem

In de bloedende bloesems van de Japanse kerselaars,

lijkt het alsof ik nog de glinstering van je tranen kan ontdekken,

als bergbronnen die het water bevelen de weg te zoeken naar

de oevers van mijn verdwaalde zuchten en dagen.

Bij de pagode die er nu, zoals mijn hart, eenzaam en stil bijligt,

zie ik je nog zitten de dag dat we onze dromen aarzelend

inruilden voor een lot die zich voordeed als bestemming.

De stenen lijken te kreunen als een gewond dier, een afgebroken

hoofdstuk van een boek, dat abrupt tot een enigmatisch

einde kwam, een symfonie die nu nog zijn weg zoekt

in het huilen van de wind, het stranden van de golven.

In je ogen zag ik de lagune van mijn diastolische rust,

in je woorden hoorde ik het breken van illusies, de angst

voor een recept gemaakt uit twee continenten,

het gelukskoekje dat nooit zijn geheim zou prijsgeven.

De exotische lucht valt op mij neer, als een satijnen deken,

die de spijt in mijn leven nog eenmaal teder kust in

een aanraking van jasmijn, met de geur van de panda rijst

die smelt op het smaakpalet van mijn berouwvolle geest.

In het labyrint van mijn hart heb ik nooit van je afscheid

kunnen nemen.