Rien ne va plus

Op een druilerige morgen sta je op en besef je dat je kleding draagt

gemaakt met herinneringen en je de stropdas bewust uit de weg

gaat, je draagt enkel een aftershave welke een smeltkroes is van

huidaroma’s, zilte tranen en exotisch zweet, je kleine huidplooien

staan als bumpers die deskundig de slagen hebben ontweken of gevangen.

In de spiegel herken je de lichtjes die branden in de zolderkamer van

je irissen en als ongevraagde regisseur speel je de film af van je verhaal.

In een letterlijk ogenblik herdenk je hen die je hebben verlaten, mislopen

op de wissels van rails van je bestaan, of erger nog, zij die nu het laatste

station hebben gepasseerd ergens over het nevelgordijn, in de mist van

de tijd, gezichten vervagen, namen worden moeilijk om terug uit te spreken,

maar de liefde en de pijn, voelt aan als gisteren, als een geurige whisky

die een nasmaak achter laat, die zich nestelt in de spreekkamers van de ziel.

Gedragen door een achtergrond melodie sleep je de momenten terug

in je herinnering, als een meedogenloze procureur die je subtiel wijst

op wat je hebt verloren, welke gokken je verkeerd inschatte in de roulette

van je leven, op een moment gekomen van ‘rien ne va plus’ sta je op,

alleen met je gedachten, je spiegelbeeld is nu de schaduw van wie je bent,

al hetgeen je nu rest zijn de emoties die aan je kleven als nectar voor

de geest, de rook rond je hoofd is nu verdwenen, rijk meet zich in de

waarde van je beleefde momenten, berusting is wat de rebel in mij

voor altijd zal verwerpen, vrijheid is meester zijn in eigen hoop en ziel.