Stemmen gingen over naar fluisteren wanneer je, je intrede deed
in mijn leven, mijn ego boog als riet uit eerbied voor de ergste storm.
De vrouw met een rune op haar schouder net ontvlucht uit het kind zijn
deelde haar blikken uit als goudstukken aan een bedelend publiek.
De contouren van je ogen waren hemels met de zwart-gouden randen
die zorgvuldig je intelligentie camoufleerden in een parfum van schoonheid.
Je lichaam was het instrument dat flaneerde in absolute koninklijke gratie
wanneer beweging taal werd van de onuitgesproken verlangens in de
schaduw van de maan die de diadeem vormde rond je engel gedaante.
Het kleine meisje verborg de kracht van de druïden in een runen taal welke
ik plots kon lezen in het paswoord die ik van de kosmos kreeg gedragen op
je lippen die waren gezegend door de maretakken van de eeuwige tijd.
Je was de spiegel van mijn toekomst, de draagster van de allerhoogste wens
het meisje met de runen was de weerspiegeling van de gevaren van de liefde,
en de honingsmaak van een verbintenis die met was van de heilige kaars werd bezegeld
in het mysterie van de dansende zielen die liever sterven dan gescheiden worden
ook al is de dans omgeven door vuur en het werelds onbegrip der mensen.
Jij hebt de rune op je naakte schouder nooit gekozen, de rune koos jou.
