Het dansen van je haar was de streling van fluistermomenten in een
verscheurde nacht die hunkerde naar de zonnestralen die opgesloten
leken in de lagunes van je irissen, in een adem onthulde je, je naam
als een geschenk waar nooit een einde leek aan te komen, als de nectar
van duistere chocolade die voetsporen nalaat op je half slapend geweten.
De resonantie van je stem was als honing die traag uit een kristallen
glas naar beneden bengelde in wat een eeuwigheid leek toen mijn ogen
je glimlach liet neerstrijken op mijn lippen om een nieuwe smaak
te ontdekken in de verwarring van emoties en verwachtingen,
net zoals de bijen een buffet degusteren van kleurrijke bloemen.
Het feit van je aanwezigheid deed de plaaster in de muren kraken
door het alternatief contrast welke je gaf aan een uitzichtloze dag.
Ik herinner me dat mijn ogen aan je lippen hingen als een dove
componist die eindelijk zijn dromen kon horen en gesust werd door
de melodie die je bespeelde als een Stradivarius die zichzelf naar
waarde wist te schatten, terwijl de geur van eikenhout knetterde in
de open haard van mijn hart en je parfum me langzaam masseerde
in de geladenheid van de nacht en de streling van de ontmoeting.
Sensualiteit kreeg een naam die nacht, welke ik nu nog uitspreek in
de stormen van mijn leven en de daluren van mijn geest omdat
jij het verhaal was die ik altijd wilde schrijven en bleef dansen op
de zintuigen van mijn bloedende ziel en me terug deed staren
naar de hemelen, nog eenmaal liefhebben voor de ultieme berusting.
