Het timbre van de geschiedenis vernevelde in de avondmist op de
schaduw van de eeuwenoude tempel en mijn ademhaling schokte
twijfelend bij het zien van je exotisch schoonheid en het balletritme
van je katachtige bewegingen, in de zwoelte van de brekende avond
was jij een verfrissende jasmijnthee die me veroverde met een boeket
van een floraal ademen en de lichaamsbewegingen van de Apspara priesteres
die onzichtbaar haar vingerafdrukken naliet op de kroonslagaders rond
mijn hart, en ontastbaar haar naam graveerde op de vleugels van mijn ziel.
De geschreven teksten op de achterkant van de maan kon je feilloos
lezen in de daadkracht van je jaguarogen die de ijdelheid der mensen
uit de lucht filterden en de nevel liet neervallen op mijn vermoeid lichaam.
Met een van je kussen reanimeerde je mijn geest, en signeerde je mijn
gedachten met de door de zon vergulde pen van de hoop en de toekomst.
Je bewegingen gingen over in mijn sinusritme en mijn gedachten stal je
als de inbreker van de zielen die voor het eerst verliefd werd op haar buit.
Je aanwezigheid was de constante in het ruimte-tijd vraagstuk waarmee
ik worstelde sinds de dag dat ik losgelaten werd in deze gekke mensenwereld.
Met de zucht der engelen stelde je mij gerust en liet je me de seconden aanraken
die aanvoelden als eeuwen, in de stoffige glimlach van decennia die we al
hadden bewandeld in het déja vu van onze emoties en de tranen waarop we
samen onze zeilschepen doopten en loslieten op de eenzame havens van vandaag.
Houden van is zonlicht en schaduw die versmelten in een mooi verhaal.
Foto: Pixabay rechtenvrij.
