In de fragmentatie breekbaarheid van je ogen,
zoek ik tussen de scherven het labyrint naar je hart
in cryptische verzuchtingen die synchroniseren op
het dansende ritme van je lange fluwelen haar dat een
harpachtig gordijn vormt als beschermingsmuur voor
het gezicht der gezichten en je kijkt me aan met blik
die me katapulteert naar onze eerste ontmoeting
toen de sneeuw dwarrelde op je nimfenlichaam
om het te omhelzen, zoals ik elke dag nog doe in
de diepste en donkerste kerkers van mijn hart.
Vergeten is geen optie.
