Terwijl de donkerste kleuren van de nacht de horizon versplinteren
hap ik naar adem en tuur ik de gekwetste horizon af naar een teken,
een verklaring in het vliegpatroon van duizenden vuurvliegjes die
mijn gezicht verlichten terwijl woestijnzand schuurt langsheen mijn
wangen, wanneer ik besef dat ik zal ontwaken in een gebed welke
zal weerkaatsen in de spelonken van mijn leven, koud en kil, wil
ik terug met jou door het vuur wandelen en de wereld verloochenen
onder de schaduw van je zegen en de absolutie van verliefde zielen.
In de constante tremor die leeft rond mijn hart, probeer ik terug
emoties te adopteren in mijn ziel, wetende dat de waarheid een
koele minnaar is in de ontnuchtering dat mijn leven geschreven
zal worden op duistere pagina’s waarop alleen ik je kan zien,
verscholen in de kreuken van een verhaal dat eigenlijk nooit
het recht had om te eindigen op een bloeddoorlopen straat.
Niemand vertelde me ooit dat een prins van de nacht schrik
heeft van de in wurggreep verschijnende dodende duisternis.
Foto: Pixabay – rechtenvrij.
