Met het ijzig bruuske sluiten van je ogen
zijn de sterren opgegaan in de zwarte schaduw.
In de laatste kus heb ik de amandel bittere
smaak van de onherstelbare dood geproefd.
De blik in je ogen was er één van berusting en
onvergeeflijke spijt dat de zandloper van ons verhaal
toen aan één zijde niet meer in evenwicht was.
De atmosfeer van lieflijkheden viel over ons als
een beschermende koepel, het ticket voor de
laatste zucht lag al in je handen.
Haastig was het afscheid tussen mensen, onvoorzien
was het wreedste avontuur, de muze en de schrijver
die verscheurd werden op het perkament van het leven.
In de liefde die gedragen werd door je blik, liet je
mij tergend langzaam achter in een gemuteerde droom
van asfalten dagen en slapeloze nachten.
Iedere cel van mijn lichaam wou met je meegaan doch
Charon weigerde me toegang tot de celestiale veerboot.
Ik weet niet waar je nu bent of hoe je nu leeft, maar
je bent nu ongenaakbaar veilig, maar in mijn
herinnering ben je de nooit verwelkte witte roos.
wanneer mijn verhalen zijn uitgeschreven zal ik je
vervoegen in een weerzien, omdat vergeten nooit
een optie was in mijn gehavende ziel.
