Site Title

Blog

  • Tempus Figit

    Tempus Figit

    Ergens in de dorre vlaktes van een binnenstad komt een kind huilend ter wereld,

    het is veel betekend dat ons leven begint met wenen en ongetwijfeld zal eindigen

    met een traan, met de loodzware kennis dat de geschiedenis zijn fouten blijft

    herhalen omdat de tijd lijkt te lijden aan chronische amnesie, is de roulette

    onzekerheid dat we als mens zitten in een oneindigste nooit wijzigende

    en stoppende roetsbaan, tussen de buikgeluiden van de wereldstad

    probeer ik niet te overdenken, omdat de toekomst ook een erfenis met

    zich meedraagt waarin nogmaals blijkt dat de amoebe mensheid mijlenver

    is van de verlichting die zovelen probeerden te bereiken door te spreken

    over een hemel na de dood, terwijl ze hun leven onderdompelden in een hel.

     

    En de mens, die blijft dromen, die blijft proberen de onsterfelijkheid te

    bereiken in een camouflage arrogantie die zijn gelijke niet kent in de natuur.

    En de tijd, de tijd die kijkt ernaar met een sarcastische blik omdat de mens

    het nog steeds niet heeft begrepen, ontelbare  Gotische bibliotheken van de

    mooiste letteren en kunst kunnen nog steeds niet op tegen de verhalentempels

    die geschreven werden met bloed, in de huivering van de nacht vraag ik me

    af wat de zin heeft van deze zoetzure komedie, de vindingrijkheid van de

    mensen tart alle verbeelding, sterker nog ze worden toegeschreven aan

    hemelse entiteiten gemaakt door mensen, en de maatschappij droomt van

    artificiële intelligentie, terwijl de natuurlijke intelligentie zelfingenomen

    op pensioen gaat, terwijl we nog niet in de buurt zijn gekomen van een

    sterrenpoort, laat staan aan de wieg mogen kijken van de kosmische creatie

     

  • Bob

    Bob

    Letters huilen ontroostbaar op het zandkleurig papier, het alfabet

    kan zichzelf niet meer verdelen in groep als een formatie zwaluwen

    die instinctief en onbezonnen de toekomst tegemoet vliegen,

    heb niet het geluk gehad om je persoonlijk te kennen, doch ik

    herken je in je woorden, in je spelende woordconstructies die

    je kon aanbrengen als een begaafde dirigent van emo-woorden.

    Je was en bent een broer in het leger der dromerige geletterden.

    Weet dat je schrijfsels nu je stem zijn, zoete weerklank van een

    man met dromen, dichters rusten niet op aarde, de woorden

    blijven stromen als druppels in het grote meer, de grote link,

    nu ben je op reis op de vleugels van de laatste zucht, ook in

    volgende hoofdstuk zal je naast vrede ook troost vinden in

    de kennis dat je harten hebt beroerd, mensen hebt doen

    reflecteren, en jezelf bent gebleven omdat poëten nooit echt

    verdwijnen, net als een prachtige komeet zullen je neergepende

    woorden hen bezoeken die je dierbaar waren, onverwacht en

    glorieus in een gloed van dankbaarheid en een innerlijke glimlach.

     

  • Su-Jin

    Su-Jin

    De geur van natte rijstvelden hangt in mijn geheugen samen met het zicht

    op een bloedrode zon die nog enkele minuten zijn nadruk nalaat op de dag

    waarin de moesson regen tevergeefs probeerde mijn vergissingen weg te

    spoelen in de vergetelheid, je bent er niet en mijn gedachten dolen naar

    je toe, ergens waar ik het raden naar heb, het land van gisteren, terwijl

    ik mijn afscheid prepareer in de sereniteit van een lotus theeceremonie.

     

    Jasmijnen geur komt rondom mij hangen als je glimlach vroeger, die

    mij geheel inwikkelde als een geschenk die elke nacht uitgepakt kon

    worden en je ogen keken in algemene verbazing van een ondeugd

    die zijn jeugd steeds kon vinden in mijn woorden, mijn zinnen, mijn

    verhalen, nu ben jij mijn novelle, onafgewerkt en verre van compleet.

    Ik meen je altijd te zien in de kleinste details en probeer deze op

    origami wijze uit te strijken in de hoop een teken van je te krijgen.

     

    De nachtschaduwen vergezellen me weer naar het land van Nostalgia,

    waar ik bestaansrecht had, een paspoort naar geluk en liefde, vandaag

    weet ik niet waar je vertoeft, ik herinner me enkel je kussen die me

    in staat stelden om te reizen naar de uithoeken van genot en rust.

    Morgen sta ik ergens in een korenveld, zo blond als het bier dat nu

    anders smaakt, chocolade zoete paradox, ik droom nu nog in je moedertaal

    en het ontwaken is nog steeds moeilijk wanneer de zon dwingend

    mijn nachtelijke reis onderbreekt, mijn troost is dan ook dat je me in

    de vleermuis nachten komt opzoeken in de wandelgang van mijn dromen.

    Mis je…

  • Allexina

    Allexina

    Heerlijk om het onderscheid niet meer te zien tussen je wit satijnen galakleed

    en de eindeloze collage van je poriën die je lichaam aftekenen in de eerste

    nachtschaduwen, je loopt voorbij in prachtige rode stiletto’s waardoor je

    de elegantie krijgt van heilige wierrook die danst in de spiegel van je ziel.

    Dit kan gerust onze laatste ‘goedenacht’ samen zijn, maar de duivel mag

    morgen halen, zolang ik vannacht nog bij je ben, de wereld staat te kloppen

    buiten onze vestingmuren en verdrinken in je ogen is al wat ik wil en wou.

     

    Houden van is de gifbeker die de kosmos op het menu heeft gezet, de

    mooiste kopie van de goddelijkheid en de tragedie die ons blijft bezighouden

    tot het laatste zand uit de loper is gelopen en alles terug op zijn plaats zal vallen.

    Zalig is het zich in te beelden dat je lippen de tijd kunnen bevriezen en dat we

    veilig zijn, terwijl ik wandel op je glimlach en je kussen de remedie is voor

    de dagen wanneer het regent in ons harten  en stormt in onze verenigde zielen.

     

    Hou ervan hoe je de nacht blijft uitkleden tot de rauwheid van de zonsondergang,

    elke seconde is een leven, elke minuut is een nooit eindigend verhaal, elk uur is

    een borrelbad in complete extase, je lichaam is proeven van de lichthemelen.

    Jij bent het verhaal, geen kastelen en draken, maar liefde die een pirouette

    doet op je lange elegante wimpers, je lippen waarop mijn bezwaren moeiteloos

    averij maken, je parfum die mijn favoriete hallogeen dessert is, je woorden

    die mijn beste vrienden zijn, en je hartkloppingen die mijn lied zijn geworden.

    Van je houden is ademen…

     

  • Arixsandra

    Arixsandra

    Kan me herinneren hoe er een atomische paddenstoel verscheen

    wanneer men keek naar de minieme ruimte tussen onze lippen

    toen een van ons heimelijk behoedzaam een kus zou stelen en de

    symfonie van de stad opgeslokt werd in een draaikolk van stilte.

    Jouw blik boorde zich in mijn ziel en het enige die ik rook was

    de sensatie van je parfum en in je bek zag ik je hartkloppingen

    die in een sneller ritme versnelden als een wel getraind instinct,

    de zachtheid van het moment deed de chaos van de dag verdwijnen

    en je lange zwarte haar was eens te meer de landingsbaan voor mijn

    ogen, je fluisterwoorden waren de loodsen naar het einde van de dag.

     

    Kan de momenten voor ogen halen wanneer je glimlach de veerboot

    was die mijn zorgen vervoerde naar de oevers van mijn ziel en rust.

    In je ogen lag er iets van ‘veel te laat’ en een benauwdheid die rillingen

    stuurde over het klavier van mijn ruggengraat, virtuoos bespeelde je

    mijn toetsen als een Gershwin lied die me meenam in de lyriek van de tijd.

    Telkens je stem brak bouwde je mijn zelfvertrouwen langzaam op en in

    de gepauzeerde stilte van je irissen las ik je levensverhaal in een adem

    uit, in je jasmijnen ogen lagen edelstenen die ik wou bezetten in de kroon

    van mijn leven, ik leende je naam in een zucht om te branden in mijn hart.

    Kon gisteren maar vandaag en morgen zijn…

     

  • Ubi amor, ibi dolor

    Ubi amor, ibi dolor

    Het timbre in zijn stem brak bijna geruisloos toen hij haar aansprak en

    de beelden voor ogen kreeg van vergeten oorlogen, brandende burchten

    en verschroeide akkers, hij dacht terug aan de dagen toen hij de beloftes

    kreeg van morgen, en nu dat de duivel aan zijn deur klopt is de inventaris

    van zijn leven niet in balans met de verzuchtgingen en het verloren verhaal.

     

    Hij keek aan terwijl de vuurhaard in zijn ogen eventjes opflakkerde in gedempte

    boosheid terwijl de haren op zijn armen het moment salueerden in de ironie

    van de nacht, de komende dagen zouden nooit meer dezelfde zijn, wist hij en

    hij gunde het leven geen genade zucht, enkel een vermoeide poging om nog

    eenmaal de jaren voor zich te halen waarin ze zich vals gelukkig waanden.

     

    Zijn gezichtsgroeven droegen haar naam nog op handen, en zijn stem klonk

    nog als een Centurion die langzaam het noodlot tegemoet wandelde met enkel

    de zekerheid dat het einde lag achter de hoek van zijn levensweg, de verwachte

    rust was zalvend, en de visuele verorbering was de galgenmaaltijd die bitter

    zoet smaakte op gekliefde lippen en een verbrande huid, het besef dat morgen

    een veldslag was die hij niet kon winnen bracht hem dichter tot zijn god.

    Hij begreep toen in de schaduw van zijn eigen postuur dat houden van oorlog was.

     

  • Jina

    Jina

    Herinneringen liggen verbrijzeld aan mijn voeten terwijl je een lied zingt

    op een podium van vergeten namen, plaatsen en gekwetste dromen.

    Terwijl de pianist de noten uit zijn vingers blijft schudden alsof hij

    probeert zijn eigen naam terug in te halen, dwaalt je blik over de

    ruimte als een losgeslagen sloep op zoek naar de omhelzing van

    een vuurtoren in een zee van mensen, stemmen en de nicotine

    die zweeft als een mist over de gebroken harten die zichzelf

    oplappen met vergeten melodieën in de eerstejaars uren van de nacht.

     

    Je ogen dwalen over de zaal als nachtridders die proberen gebroken

    levens terug te lijmen met een notenbalk van klatergoud en een

    parfum van verborgen begeerte in de oevers van je bruine ogen.

    Je donkere haar valt in het ritme van je hartkloppingen verscholen

    achter je ongenaakbaarheidsgordijn die je behendig in plooi blijft

    houden, als de sirenes die talloze schepen verleiden in moordende stilte.

    Je bent het aperitief van de nacht, meer mysterieus dan zwart, meer

    aantrekkelijk dan de vermoeidheid die sensueel aanklopt op mijn

    lichaam omdat een ziel zich niet kan permitteren om te slapen.

     

    De woorden die ontsnappen over je eenzame rozenblad lippen

    dansen voor je ogen op de melodie omdat de maan ook geen

    vragen stelt wanneer de duisternis hem telkens weer sommeert.

    In de honingtijd tussen seconden voel ik je blik mijn ziel strelen

    terwijl mijn hart je beeltenis codeert in elk van mijn cellen, iedere

    seconde neemt geruisloos zijn plaats in mijn onderbewustzijn

    omdat ik je nooit meer wil laten gaan uit mijn leven, je bent

    mijn schaakkoningin op het bord van mijn dromen, ik soupeer je

    je op als de delicatesse van mijn leven, oneindige prachtige kunst.

     

  • Hartenkoning

    Hartenkoning

    De mistbanken van Avalon braken een voor een stuk toen Pendragon

    zijn ogen liet rusten op de ranke verschijning die uit het meer kwam

    gereden op een majestueus wit paard, als de dame van het meer die

    de ochtend streelde met haar aanwezigheid en een ademhalen welke

    weerkaatste tegen elke boom van het dichte woud, toen de twee blikken

    uitwisselden als geloofsbrieven die van hand naar hand ging, leek

    de bliksem over het geagiteerde water de goedkeuring van de goden

    weg te dragen, in de heraldiek van het moment, toen de kaligrafie

    van de monniken onvoldoende mooi was om haar schoonheid te

    beschrijven, was de koning  voor het eerst monarch over zijn eigen hart.

     

    In de schaduwen van het Britse land zwegen de wolven voor het eerst

    en was er sinds lange tijden weer een verhaal dat ontstond aan elk

    haardvuur in elke burcht en gehucht, de hemel kleurde blauw en

    de gedeelde liefde was het cement die kastelen uit de grond liet

    rijzen, en mensen liet schitteren in of zonder harnas in de schaduwen

    van de zielsgenoten die ten strijde trokken tegen de actoren van het kwaad.

    In de schaduw van Myrddin lag er de zegen en de waakzaamheid van

    de hoeder van de nevelstaten tussen een beloofde hemel en een zekere hel.

    Arthur had niet het zwaard gekozen, Excalibur had Arthur gekozen.

    De enige vrije keuze van de koning ridder was tot in de eeuwigheid Guinevere.

     

  • Chin-Mae

    Chin-Mae

    Jij kan elke seconde bevriezen tot een eeuwigheid wanneer je lacht en

    je ogen lijken te ontwaken als lava juwelen die de dagen lijken korter te

    maken, iedere seconde neem ik in me op als een champagnebubbel

    die ik laat barsten op de oevers van mijn ziel, wanneer je er niet bent

    lijken de dagen net langer en je bent de charme van de zomer die niet

    wil wijken omdat elke minuut er een is van bloeiend vers fruit, fris en

    sappig als de geur van je lippen waar naar ik ben aangetrokken als

    de bij die dans op een bloemenveld in mijn gedachten en mijn hart.

     

    De manier waarop je vinger dans op de rand van je Mai Tai glas is

    genoeg om met mijn gesloten ogen te zien hoe je beweegt op de

    dansvloer als een  gazelle die voor het eerst de zonnestralen op zijn pels

    voelt als een streling van de goden, een omarming van het leven.

    Op hoge hakken verdoezel je behendig het kleine meisje in je, om in

    je blik te ontwaken als de sensuele vrouw die ik nooit wil schrappen

    uit de agenda van mijn leven, je bent mijn ochtend en avond

    Ddineren met jou is de liefde bedrijven op het dienblad van geluk.

     

    In een gestolen blik lees ik telkens weer een nieuwe aflevering

    van een avontuur waarin ik de prinses al ken, en jij het slot

    schrijft in je handelingen en je woorden, je lichaam spreekt

    de cryptische taal die enkel ik kan begrijpen en vertalen,

    je aanwezigheid is mijn vuurtoren, een boeket van geheime

    wensen die al in mijn ogen lagen sinds mijn prille jeugd.

    Dank dat ik weer vlinders heb in mijn maag, het clashen

    van onze blikken is vuurwerk voor meerdere levens.

    Houden van is de keuze bij je te zijn, gisteren, vandaag, morgen.

     

     

  • Hana

    Hana

    Terwijl de duivel aan mijn deur klopt, bewegen mijn tranen zich behoedzaam

    naar de vloer, in een ander universum slaap jij op het hoofdkussen van de

    tijd, tussen de satijnen kreuken liggen de kussen die we royaal verdeelden

    tussen onze ochtenden en avonden, en op je geheugen nachttafel staat

    misschien wel mijn foto die met de jaren vervaagt in helder Celestijns licht.

    Had nooit durven denken dat er geen nacht is waar je nu verblijft, terwijl

    ik misschien wel ooit zal verhuizen naar de plaats waar er enkel nacht is.

     

    Terwijl de avond zich vult met een luidruchtige zwerm van niet ontziende

    raven, probeer ik je stem voor mijn geest te halen, jij kon als geen

    ander met een woord mijn dag kleuren en de schaduwen het zwijgen

    opleggen omdat je ogen puur licht serveerden en ik letterlijk van je lippen

    kon eten en wegzakken in een roes verdrinken waar ik geen redding wou.

    We eindigden de nacht meestal met een gewone zin zoals ‘ik hou van jou’,

    wisten we veel hoe diep deze woorden zich konden verankeren in onze zielen.

     

    Terwijl duizenden zandlopers racen naar een nog niet uitgetekend moment

    adem ik onrustig in de kennis dat woorden zoals de vleugels van vlinders

    zijn, de hemel kleuren vangend maar breekbaar als het ijs dat moet wijken

    voor de zon, in deze ellendige dagen waarin verveling op de troon zit,

    weet ik niet wat ik moet geloven, net als het fascinerend heelal is

    het oorverdovend stil, er is geen geluid, alleen een doodse onhoorbare

    hartslag, ik kan alleen maar wachten als een oude tenor op een ‘encore’

    die ik hoop te hebben samen met jou, omdat een optelling mooier is

    dan een gedwongen deling, niets is erger dan smachtende onvolledigheid.

    Ik hou van je tot aan de sterren en terug…