Ying

In de schaduw van de Taj Mahal luisterde ik naar het drumritme van je hart

terwijl de geest van het marmeren mausoleum zich ontfermde over

onze prille gevoelens in de wurgende zon die onze gezichten tekenden in

het perkament van de tijd om te blijven leven in tastbare onzichtbaarheid.

In het koortsachtige ritme was je de gids die me de sleutels gaf van het

laatste mentale heiligdom daar waar zielgenoten elkaar treffen voor eeuwig.

Aan de voet van de Kilimanjaro spraken je jade ogen een taal die vergeten

was in de catacomben van mijn hart, je blik was de reddingsboei waarin

ik mezelf vond in de oceaan van je irissen die de belofte droegen van rust.

Je ademhaling wedijverde met het ritme van de sneeuw die onze zonden

en vergissingen vakkundig wegspoelde in een kosmisch doopvont.

Op de oevers van de Nijl, deed je aanraking met herinneren dat wij eens

heersten over de vallei der koningen, omdat zielgenoten elkaar steeds

terugvinden over de schaduwen van de tijd en de verwarring van Babel.

In de verstrengeling van onze lichamen lag de bevestiging van de ondeelbaarheid

der zielen, het ultieme verbond tussen de sterren en het grootste geheim.