De verbetenheid in je ogen speelde het klaar om de regen te trotseren
die genadeloos inbeukte op je ivoren gezicht, terwijl onuitgesproken
woorden aan je voeten aan diggelen vielen als relikwieën van een
onuitgegeven verhaal die nooit een bevredigend einde zou kennen.
Je raafzwarte haren kleefden door de striemende druppels aan een
gezicht, die werd geschonken aan de dochter van het vergeten keizerrijk,
als lianen die onbreekbaar waren, zoals de belofte aan het moment.
Doorheen het glazen raam liet je adem een indruk na als een vingerafdruk
die onuitwisbaar je zou aanduiden als de dief van mijn hart en ziel.
In je ogen lag een rivier van pijn, in je bevende lippen zag ik gondola die
ons samen zou verenigen in de gele stroom van een ondergaande zon.
Soms nemen zielen afscheid van hun schaduwen zoals de nacht de
silhouetten van ons innerlijk behang deskundig afhandig maakt.
In de kracht van je stem voel ik nu nog de druk van je lippen gescheiden
door een glasplaat, hetzelfde gevoel die ik nu voel wanneer ik in een lied
je woorden lijk te herkennen die mij toespraken in een taal die ik nauwelijks
begreep, de koorts van het oosten, zal mij altijd bevangen in de herinnering
aan jou, als de zegel op mijn hart, liefde is even sterk als de dood.
보고 싶어요.
