In slow motion reflex keek ik haar aan, haar silhouet contrasteerde uitdagende met de witte kleuren van de kamer. De steriele uitstraling van de plaats deed me als in een flashback denken aan de koraalstranden ergens aan de Stille Zuidzee. Tergend traag nam ik waar dat de gloed in haar bruine ogen smeulde zoals een kampvuur die vecht om te overleven in een late avond bij gebrek aan brandstof.
De klok aan de muur tikte enerverend op het ritme van mijn hartslag die ik pulserend voelde protesteren in mijn hals. De stilte was nietsontziend in een subliem spel om bepaalde woorden en zinnen te maskeren, woorden die beter nu niet werden uitgesproken, tegengehouden door de ernst van het moment.
Heel eventjes toen haar ogen onderzoekend het plafond afspeurden kreeg ik prachtige beelden versneden in sequenties van een leven, momenten waarvan ik dacht dat je die voor eeuwig was vergeten. De muren voelden claustrofobisch aan en mijn geest oversteeg de monotonie van het moment. In een sensorische indruk voelde ik een lichte druk op een schouder, de koude rillingen liepen over mijn rug. Een moment waarvan je weet die vergeet ik nooit meer.
De activiteit van de witte kamer sleurde me ruw uit mijn gedachten als een plotse stroomversnelling in een eens zo rustige rivier. Het gezicht dat de aandacht centraliseerde in de kamer, keek even neutraal als het wit dat ik langzaam aan begon te haten. De zware oogcontouren waren diep, de kin uitdagend in een uitgesneden gezicht. De bril was een subtiele brug die andere waarheden scheen te verbergen. De stem was zalvend als een geluid dat voorhoede was van een cavalcade van moeilijke woorden, woorden die spoedig een eigen leven zouden gaan leiden.
De zinnen chargeerden één voor één op ons af, als wilde mustangs die hun drang naar vrijheid in opstandige kracht wilden bijzetten. De toon veranderde langzaam als een onafgewerkte symfonie waarbij het einde zoek is. Wanneer de waarheid in je gezicht slaat is het merkbaar hoe fragiel een mensenleven is. De zinnen zag ik in een hallucinante waas als de mooiste Val St-Lambert die per milliseconden te pletter sloeg op de stenen vloer met een ijzingwekkend geluid van verscheurde beelden en woorden. Het gebroken kristal lag verspreid over de kamer, en in een onmachtig gevoel keek ik hoe de kristallen rood kleurden van het bloed dat stroomde uit mijn voeten. In een spastische shock keek ik terug naar de man. Weg kristal, weg bloed, alleen maar “Zwarte woorden in een witte kamer”.
In de onrechtvaardigheid van een verdict waren deze woorden niet te bevatten, veroordeeld omdat men gewoon mens is, sterfelijk en feilbaar. Ik keek haar aan in een doldwaze poging om ieder detail op mijn retina te branden als een onmisbare tattoo op mijn ziel. De gedachte om je alleen te moeten laten reizen naar de verborgen antwoorden van de kosmos, leek me ondenkbaar. In deze seconde leerde ik alle affiniteiten van alle talen, iedere nuance die probeerde emoties te bevangen die ontastbaar zijn doch wel degelijk aanwezig. In de kennis van mijn jaren was ik radeloos in de draaikolk van emoties die ik deze keer niet had gewenst. Het enige wat ik zou kunnen doen is de mantel van de pijn van je overnemen, omdat “zwarte woorden in witte kamers” in een dimensionale wreedheid het laatste hoofdstuk van jouw verhaal wilden dicteren. In de strijd, zal ik aan je zijde staan, tot de sluispoorten der sterren ons terug samenbrengt.
