Je ogen werden geëscorteerd door je prachtige raaf zwarte haren die op
en neer bewogen op het ritme van de stoffige kasseien in de steegjes
die weken voor je schoonheid in een onuitgesproken respect die je
afdwong met een blik die over de wereld heerste met de glans van verborgen
schatten opzettelijk verborgen in de bruine kleuren van je irissen.
In een aanblik kon ik je bloed horen zingen over de verhalen van het zuiden
waar de zon nooit helemaal verdween en de hitte van een passie je niet vreemd
was als een tweede huid die kwetsbaar lag onder de sensualiteit van je
lichaam die kon liefhebben alsof onze levens het noodlot omarmden om
met tequila onze harten te dopen in de kelk van het onvermijdelijke lot.
Je stem dicteerde prachtige poëzie die vertaald werden door je ogen in
vloeibare passie, gebracht door je avontuurlijke lippen en je aanrakingen die
herinneringen lieten geboren worden in de tussen lijnen van je woorden.
Je vingers door mijn haar waren de Don Quichotte ridders die tegen de windmolens
vochten van een te enge wereld waar wij beiden niet meer wilden thuishoren,
met een kus vroegen we asiel aan de wetten van de kosmos om doorheen tijd en
ruimte samen te zijn in een gevoel dat onuitwisbaar zou zijn voor mensen.
In de solitude van mijn dagen heb ik je nooit verloren, je wandelt naast mij,
onzichtbaar en sterk als dit eerste moment dat de belangrijkste dag was van mijn leven.
