In de doorleefdheid van zijn stem lag de negatie die de
liefde met tijd onvermijdelijk erodeert, het timbre in
zijn woorden waren mokerslagen welke binnenkwamen
als hakbijlen op het verminkte aanbeeld van het leven.
Zijn blik bleef snijden in de nicotinewolken in de hoop
in een donker hoekje haar silhouet te herontdekken,
De muziektonen vergezelden hem elke avond weer
als vermoeide handlangers van de hopeloze zaak,
maar hij zette door in whiskywaarheid en uit pure
noodzaak omdat verloochenen niet geschreven stond
op zijn huid en noch evenmin op zijn wolvenziel.
In de breekbaarheid van zijn lichaam verborg hij
in hamburgerrauwheid zijn immense verdriet en
het gevoel dat op de rand van zijn leegte de duivel
smalend probeerde om zijn ziel aan te kopen, maar zelf
koude rillingen kreeg door de vernietigende blik
van een man die reeds alles verloor en reeds
de hel had bezocht in de troosteloze nachten
waarin hij elke dag terug zwom om te overleven.
Het litteken op zijn wang was de snelweg naar zijn
hart en pulseerde in alle hevigheid omdat hij een
opgejaagd hart had die nooit meer kon rusten.
In zijn lied lag zijn leven, in zijn leven lag haar naam.
A.I. Art: Thalmaray.
