Met elke letter op verdroogd papier probeer ik je in kaarsengeur
terug tot leven te wekken in mijn geschriften omdat er niemand
weet hoe wurgend het is om de perfectie uit je handen te zien glippen
als zandkorrels die zich een weg banen naar het strand der ontgoocheling.
Nog steeds ben je de prinses van mijn verhalen, de godin die haar troon
opeist in de heraldiek van de liefde, in het gemis van je lichaam dat het
serum was van mijn gebroken ziel, breng ik je telkens weer tot leven
met letters, als een morbide zwarte roos zonder doornen omdat deze
laatste al decennia lang geplant werden in mijn verwilderd eenzaam hart.
Voor jou terug aan mijn zijde te hebben zou ik moorden, de crime passionelle
om nog eenmaal te kunnen beleven wat de synthese was van mijn leven,
als een suïcidale romanticus droom ik ervan om de kracht te vinden waar
anderen faalden, onsterfelijkheid is niet een wens het is slechts een middel
om onafgewerkte verhalen een slot te geven die waardig is aan je persoon.
Niet alleen jij leeft verder op papier, in de verborgen lijntjes of er net tussenin
ligt nu ook de rest van mijn leven, heimelijk verstopt maar niet minder heftig.
Amor omnia vincit.
Foto: Pixabay/rechtenvrij.
