De blauwe feniksvogel streek neer aan mijn rechter voet en ik
ademde plotseling je herinnering terug in als een overlevingsinstinct
die in een passionele reflex me bij de keel greep in een wurgingsroes
waarbij ik oorlogsmoe de emotionele navelstreng tussen ons moest
doorknippen in de embryonale azuren zee van mij ziel en jouw hart.
Nog eenmaal sloot ik mijn nu bloeddoorlopen ogen om me te vergewissen
dat je niet enkel leefde in de geconstrueerde illusiepaleizen van mijn
hartkamers, in het allerlaatste moment als een kaars die voor de allerlaatste
keer zuurstof kaapt in een donkere door storm geplaagde ruimte, probeerde
ik jouw parfum te laten laden op de oevers van mijn verleden en zweeg
ik in alle talen terwijl mijn ziel het uitschreeuwde in vlammende helse pijnen.
Wanneer het einde van een verhaal hardnekkig weigert om een hoofdstuk
meer toe te voegen aan de codex van iemands leven is het de agonie
van de werkelijkheid die overneemt van de legioenen van hoop en verzuchtingen.
In de ooghoeken van mijn brein zag ik mezelf je liefhebben zoals toen in een
uitdagende moessonregen, in de opgedroogde bedingen van mijn traankanaal
dook ik nog met verschroeiende pijn naar de dieptes van ons gefragmenteerd verhaal.
Het besef van het einde is pas de verroeste sleutel van de tombe der illusies.
Vaarwel!
Foto: Pixabay rechtenvrij.
