Door je lange afwezigheid revolteren mijn poriën met een kilte
die mijn hart omsingelt met ijskristallen die glinsteren zoals
de gloed in je ogen die de ziel herbergen van oude liefdes
uit de bergen van Hallasan en uit de tempels die wachten op het
uitverkoren moment van de eeuwige hereniging van de lotussen.
Mijn longen snakken nog altijd naar de geur van je satijnenhuid
die men gedachten blijft vervoeren als een veerboot naar een tijd
waar de elegantie van je lichaam mijn ego streelde in een dans
die de tijd der eeuwen had weten te omzeilen in een gevoel die
de captatie was van ons eigen universum met bamboegrenzen
en gevoelens die sterker leken dan de oerkrachten van de jungle
die nog in je leeft en die me nog steeds in mijn macht hebben.
De afwezigheid van je lach die voor mij de existentie van de wereld kon
verklaren en de kracht van je stem, laten een frappant teken na op mijn
ziel, litteken die toegroeide maar voor altijd anders aanvoelt in absentie
van je gezicht die me kon vervoeren naar de diepste schaduwen van
mezelf, de openbaring van je goddelijke verschijning laat me verweesd
achter op het exotische strand van mijn nakende levenseinde.
Mijn poriën doen pijn maar zijn desondanks dankbaar omdat hoop opkomt
In het oosten en ik niets anders kan geloven dat de lotus eens terug
volledig zal zijn, op het kosmische altaar van onze beschadigde gevoelens.
Mijn lichaam revolteert en verlangt koortsachtig naar je medicinale
aanraking en mijn geest wenst enkel en alleen nog te drinken van je tranen
tot de poriën revolte erin slaagt de dictatuur van de spijt te verdrijven
