In de sublimatie van je ogen kwamen de oevers van de Yangtze rivier
bloot te liggen in een bijna onzichtbaar gebaar, de elektrische lading die
langs mijn vingertoppen gleden over je ranke lichaam als een zijden sjaal
die onvermoeibaar viel en schaamteloos tot rust kwam op je enkels.
In het zuchtende moment van de te lang uitgestelde omhelzing
lag de honing van het geduld, maar ook de bliksemschichten die
duelleerden over de glans in je bruine halfdicht geknepen ogen.
In de doopvont van ons gevoel, begreep ik voor het eerst dat het hart
weet wat het wilt, over alle tradities en grenzen heen, zelfs die van de tijd.
Sommigen zaken zijn neergeschreven in de sterren omdat de logica een
stap opzij zet wanneer het magische ritme van de hartdrum overneemt
in een intimiderende zachte dwang die de zilte smaak heeft van
duizenden elfentranen en de zoete smaak van kussen onder de eed
van de duizenden treurwilgen en de belofte der eeuwen.
Heb nooit geweten dat je herinnering de talisman zou zijn die mijn
dromen levend houdt, en mijn pijn heelt in donkere nachten.
Omdat het hart zich niet laat dicteren, is dit verhaal onvergelijkbaar.
Je diamanten ogen tijdens de eerste aanraking schijnen nu nog op
mijn gedeukte ziel en op het strand, dwaal ik nu nog rond in nostalgisch
hunkerend naar de aanraking die onze namen schreef in de grote codex
van emoties die niet kunnen worden gemeten met woorden.
