De zware zwarte klok van het vervallen klooster weerklinkt
nog eenmaal door toedoen van de striemende en ijzige wind.
In de verte ligt een desolaat zwijgend dorp als een schaduw
die zich verankerd op de zichtbare grenzen van de horizon.
Ongenaakbaar verschijn je weer in een wit-satijnen toga
of is het een golf van desperatie die je lichaam inpakt?
Je zwarte haren dansen mee op het suïcidale spelevaren
van de klaagwind en je kastanje ogen speuren de golven af
terwijl je gevaarlijk dicht een stapje zet naar de met melancholisch
zeewier bezette klif, alsof je koortsachtig zoekt naar een antwoord
van je Lorelei zusters die ergens ver weg hun tranen laten vloeien
in de zee die je eens zo liefhad toen de wereld simpel leek.
Over je zoutige lippen komt een naam tot leven in een zucht en
in de draaikolk die zich beneden aan jet voeten vormt zie je
een toekomst van verborgen waarheden en pleisterloze pijn.
Zonder me echt te zien kijk je me aan, met de blik der eeuwigheid
en verdwijn je langzaam in het rijk van het ochtendgloren.
Foto: rechtenvrij.
Gaaf.
Geweldig!