Enigma

Enigma

De zware zwarte klok van het vervallen klooster weerklinkt

nog eenmaal door toedoen van de striemende en ijzige wind.

In de verte ligt een desolaat zwijgend dorp als een schaduw

die zich verankerd op de zichtbare grenzen van de horizon.

Ongenaakbaar verschijn je weer in een wit-satijnen toga

of is het een golf van desperatie die je lichaam inpakt?

 

Je zwarte haren dansen mee op het suïcidale spelevaren

van de klaagwind en je kastanje ogen speuren de  golven af

terwijl je gevaarlijk dicht een stapje zet naar de met melancholisch

zeewier bezette klif, alsof je koortsachtig zoekt naar een antwoord

van je Lorelei zusters die ergens ver weg hun tranen laten vloeien

in de zee die je eens zo liefhad toen de wereld simpel leek.

 

Over je zoutige lippen komt een naam tot leven in een zucht en

in de draaikolk die zich beneden aan jet voeten vormt zie je

een toekomst van verborgen waarheden en pleisterloze pijn.

Zonder me echt te zien kijk je me aan, met de blik der eeuwigheid

en verdwijn je langzaam in het rijk van het ochtendgloren.

 

Foto: rechtenvrij.

2 comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *